Doormodderen en polderen

Soms ben ik echt het spoor bijster in de aanpak rond het Coronavirus. Tegenstrijdige maatregelen en dringende adviezen maken het niet inzichtelijker. Het is steeds een beetje van dit en een beetje van dat. Grenzen schuiven op en de uitleg is diffuus en verwarrend. We blijven doormodderen en polderen nu zelfs over onze gezondheid. Waar gaat dit toe leiden en wat draagt het nog bij aan de grote doelen in de bestrijding van de pandemie? Ik zet het op een rijtje:

Beschermen van de kwetsbaren in onze samenleving

Het hoogste doel van alle maatregelen is het beschermen van de kwetsbaren. Dit zijn de ouderen, maar ook de mensen met een onderliggende aandoening. Op dit moment zijn er besmettingen in ruim 1000 verpleeghuizen en komt 20% van de besmette bewoners te overlijden. Dat is 1 op de 5 bewoners. Het sterftecijfer is daarmee vergelijkbaar met de 1^e golf. De effectiviteit van de vaccinatie blijkt te zijn afgenomen en de boostercampagne komt maar langzaam op gang. Te laat en te naïef lijkt het. Het duurt nog maanden voordat alle kwetsbaren extra zijn ingeënt. Hoe is dit mogelijk?

Zicht houden op het virus

Het was heel belangrijk om inzicht te hebben in de ontwikkeling van het virus en het aantal besmettingen. Zeker met de nieuwe variant lijkt me dit erg belangrijk. Nu blijkt de testcapaciteit aan de grens te zitten van het hoogst haalbare. Het alternatief is nu dat mensen bij klachten een zelftest moeten doen. Maar deze zelftesten waren eerder niet betrouwbaar? Daarnaast zijn deze testen duur en nauwelijks verkrijgbaar in de winkels. De positieve thuistesten zijn onzichtbaar, niet te achterhalen en mensen zullen de GGD minder gaan bezoeken. Wat zijn de cijfers straks nog waard?

Het ontlasten van de zorg

De zorg staat onder zware druk. De combinatie van de hoge instroom van patiënten en de uitval van veel zorgverleners zorgt voor een zorginfarct. Ingrepen worden afgezegd en de gehele zorg wordt afgeschaald. Dit speelt zowel in de ziekenhuizen als in de thuissituaties. Zorg kan niet of nauwelijks geboden worden. Uitgestelde zorg waardoor mensen niet opgenomen kunnen worden, nog zieker worden of zelfs overlijden. Applaus is niet langer genoeg om de kwaliteit van de zorg op peil te houden. Efficiency zorgt al jaren voor een kaalslag in de zorg en voor minimale capaciteit. Dit kan zo niet doorgaan. Hoe belangrijk is de zorg echt?

Hoe nu verder?

De bovenstaande ontwikkelingen zijn zeer verontrustend. Er lijkt een patroon te ontstaan in het geven van verwarrende informatie en het polderen tussen allerlei belangen. Het is schipperen met de maatregelen en een perspectief ontbreekt. Gevoelsmatig zeg ik dat we nu echt overgeleverd zijn aan het virus en aan alle gevolgen daarvan. Het is de hoogste tijd voor duidelijkheid en snelheid, want van al dit gemodder wordt echt niemand beter.