Doorgaan met schrijven

Schrijven of inslikken. Spreken of zwijgen. Wel delen of niet. Ik ben de afgelopen maanden al vaak met een blog begonnen die nooit het daglicht heeft mogen zien. Soms stopte ik al na het tikken van de titel. Bij anderen blokkeerde ik ergens halverwege. Slechts een enkeling haalde de laatste punt, maar vond desondanks niet de weg naar dit forum. Waarom niet? Omdat het lijntje tussen iets vertellen of klagen, zaniken en zeuren gevoelsmatig soms gewoon te dun was. Maar ook omdat de balans tussen open zijn of Henk met mijn woorden beschadigen, verdrietig maken of te kort doen heel precair is. En omdat woorden nou eenmaal eendimensionaal zijn, voor meerdere uitleg vatbaar en zelfs door medemantelzorgende partners niet altijd begrepen worden. Zorgen voor de ander, niemand willen kwetsen, recht willen doen aan de situatie zijn een aantal kernwaarden die vanaf mijn geboorte in mijn DNA in beton zijn gegoten. Dat maakt bloggen over een heel persoonlijk onderwerp als die wondere wereld van NAH soms zo verrekt lastig.

Na het lezen van de aankondiging van de theatervoorstelling Zeikwijf van Pauline Redlich op 24 juni a.s. in Doetinchem, besloot ik heel dapper om mijn schroom over boord te gooien. En zie, mijn eerste blog op Mantelzorgelijk is een feit.

De voorstelling van Pauline gaat over Mantelzorgland, over schuldgevoel, en over schaamte. En ook over levend verlies, over afscheid nemen van wat je graag had gewild, en over eenzaamheid. Onderwerpen die mij na aan het hart liggen omdat ze zo herkenbaar zijn. Ik ben na het herseninfarct van Henk een blog over de wondere wereld van NAH begonnen. Ik ben gaan schrijven om in kleine kring meer bekendheid te geven aan en meer begrip te creëren voor een leven met NAH. Ik schreef vooral over Henk. Maar Henk reist niet alleen door deze wondere wereld. NAH treft mij net zo goed.

Na 5,5 jaar lijkt de tijd dan ook rijp om nog dichter bij mijzelf te blijven en meer te gaan schrijven over mijn eigen reis door de wondere wereld van NAH. Ik vind het een enorme eer dat ik dat hier mag doen en dat ik mijn verhalen met jullie mag delen.

En Henk? Die zal nog vaak genoeg voorbij komen in mijn blogs. Voor mij zal hij immers altijd de hoofdrol van mijn reis en mijn leven blijven spelen.

Ik nodig je uit om mijn en onze reis vooral te blijven volgen.