Dit was het.. mijn laatste blog hier

Schrijven deed ik altijd graag; als kind al.

Ik kreeg een dagboek van mijn ouders als cadeau, voor een verjaardag, denk ik, en ik herinner mij dat ik vroeg wat ik daarmee “moest”.

Het exacte antwoord herinner ik mij niet meer, maar wel dat het van mijn vader afkomstig was, die zelf ook dagboeken bijhield.

Er zat een slotje op dat eerste dagboek, weet ik nog, maar ik weet ook nog dat het slotje al snel niet meer functioneerde, door het gewurm met het bijbehorende minuscule sleuteltje.

Daarna schreef ik in schriften, want die vielen niet zo op, en in schoolagenda’s, want die zaten veilig in mijn schooltas.

Ik heb er veel later wel eens in teruggebladerd, maar er stond eigenlijk niks bijzonders in, want wat er echt speelde, dat durfde ik nergens op te schrijven.

Hoe anders werd dat met het bloggen voor dit platform, waar ik mijn hart uitstortte, en waarop ik zulke  hartverwarmende reacties kreeg.

In een omgeving die voor mijn gevoel “vijandig” was, of ongeïnteresseerd in mij als mantelzorger, had ik nu een klankbord!

Het was ook niet niks: na slechts twee maanden samenwonen belanden in een rollercoaster, door de gezondheidsproblemen van mijn eega, die voor mij begonnen in 2013.

Sindsdien is er veel gebeurd, in neerwaartse lijn, helaas, die resulteerde in wonen in een zorginstelling voor mijn eega, sinds mei 2019.

Dat was weer een andere rollercoaster: wennen aan een ander leven, gescheiden van elkaar.

Het was zo “niet” hoe we onze toekomst voor ons hadden gezien, en toch moesten we dat accepteren.

Hij “gevangen” in een rolstoel, en op een plek die hij niet zelfstandig kon en kan verlaten.

Hulp nodig bij veel dingen..

Ik “thuis”, wat door zijn afwezigheid totaal niet meer als “thuis” voelde..

Een dak boven mijn hoofd…maar de betekenis van “thuis” was (en is) weg.

Het is tot op de dag van vandaag een raar leven.. voor ons allebei.

En toch is dit waar we het mee moeten doen.

Uiteindelijk, bijna vier jaar verder, is er langzamerhand een soort van gewenning ontstaan, voor ons allebei.

Waar het schrijven over ons leven mij eerst op de been hield, werd het langzamerhand ook meer tot een blok aan mijn been, en hoe negatief dat ook mag klinken, is het tegelijkertijd ook een positief “geluid”, want ik kan het nu “zelf”, op eigen kracht. Eindelijk.

Het mantelzorgen zal door blijven gaan, ook al schrijf ik er niet meer over.

De liefde zal ook blijven bestaan, want wat is er zonder liefde?

Dit blog schrijf ik op Valentijnsdag, realiseer ik mij net.

Een mooier moment kan ik mij niet bedenken, want met liefde denk ik aan de mensen achter dit platform, die het schrijven voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij min of meer hebben “gered”, net zoals de lezers van “toen” en “nu”, door wie ik mij gehoord en gezien voelde, en dat is wat wij als mens en zeker ook als mantelzorger zo nodig hebben.

Ik heb heel wat jaartjes mijn blogs geschreven hier, om te overleven,  en nu is het tijd geworden om het leven “gewoon” te gaan leven, en dat kan ik nu ook.

Uit de grond van mijn hart dank ik allen die mijn blogs hebben gelezen, die mij hun steun hebben betuigd.

Dat het jullie allemaal goed mag gaan; zo goed als mogelijk is!