Dikke vinger naar de zorg

Al maanden komen er dringende geluiden uit de zorgwereld. Niet alleen de ziekenhuizen kunnen het niet meer aan, maar ook in de thuiszorg en de verpleeghuizen is de druk veel te hoog. De eerste-lijns-zorg loopt vast en er is sprake van een zorginfarct. Er zijn te weinig bedden en te weinig handen om goede zorg te kunnen leveren. Maar het blijft oorverdovend stil en een politieke reactie blijft uit.

Ik vind het erg verontrustend dat we opnieuw te maken krijgen met uitgestelde zorg. Er zijn inmiddels weer veel mensen de dupe van deze gevolgen. Het gaat dan niet over mensen met een Corona-besmetting, maar over mensen die al heel lang wachten op een ingreep die steeds wordt uitgesteld. Zo ook mijn broer. Een ogenschijnlijke simpele uitgestelde operatie heeft geleid tot zware complicaties en onwenselijke gevolgen.

En dan lopen de besmettingen nu  weer verder op. Meer dan 12.000 op één dag. Het aantal verpleeghuizen dat te maken heeft met besmettingen staat nu op 470. De maatregelen worden weer aangescherpt en we moeten weer afstand houden en een mondkapje dragen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eerder afschaffen van deze maatregelen niet heb gevolgd. Al die tijd ben ik op mijn hoede gebleven. Simpelweg omdat ik het me niet kan veroorloven om ook maar een beetje ziek te worden en omdat ik het niet op mijn geweten wil hebben dat ik iets overbreng op kwetsbare mensen.

Want met vrijheid komt verantwoordelijkheid. Als je de vrijheid wilt hebben om de dingen te doen waar je zelf zin in hebt, dan heb je ook de verantwoordelijkheid om hier netjes mee om te gaan naar mensen die kwetsbaar zijn of naar de mensen in de zorg die zo onder druk staan. Als je deze verantwoordelijkheid niet kunt of wilt dragen, dan verdien je deze vrijheid niet.

Nu gaan in bepaalde regio’s de carnavalsoptochten en sinterklaasintochten gewoon weer door. Er wordt weer gepolderd tussen rechten en plichten van mensen. Hebben we dan niets geleerd? De uitkomst is opnieuw een dikke vinger naar alles en iedereen in de zorg. Naar de mensen die in de zorg werken en die alle zeilen bijzetten. Naar de mantelzorgers die alle effecten moeten opvangen en gladstrijken. En naar al die mensen die nu niet geholpen kunnen worden. Misselijk word ik ervan.