Dichter #psp

Ik dacht – maar ik denk teveel – dat het alleen maar dichter kon. Wij. Bij elkaar. Mijn moeder en ik.
Maar hoe langer het zorgen duurt, hoe verder ik van haar wegdrijf. Of zij van mij. Zij in haar lichaam. Ik in mijn wereld.
(Hoort het wel? Dat ik dit zeg.)
Ik weet steeds minder wat ze denkt. Wat ze voelt. Wat ze wil. Steeds moeilijker geraak ik bij wie ze was en wie ze is.
Maar bezorgd blijf ik. En bang. Keer op keer vertrek ik uit haar kamer met de woorden “Tot morgen, mama. Goed slapen. Tot morgen.” Alsof ze alleen zo de volgende dag nog haalt.
Ze blijft me raken. En ik haar ook. Haar tranen vertellen me dat.
Dat denk ik toch.