De tijd vliegt #dementie

Vandaag is het 65 jaar geleden dat mijn pa en ma trouwden. Pa in zijn marinepak en ma in een eenvoudige, lichtblauwe trouwjurk. Hij had haar een paar jaar daarvoor ontmoet in het Euromastpark in Rotterdam, waar hij flaneerde met zijn maten en ma, 17 jaar oud, daar met vriendinnen aan het wandelen en keuvelen was. Hij zal het best eng gevonden hebben om haar aan te spreken. Hij was verlegen en dat hij is eigenlijk altijd gebleven. Maar ja, zo’n mooie meid moet je niet laten lopen natuurlijk. Ziet ze er niet prachtig uit? Gisteren ben ik met een plantje bij haar langs gegaan, om het toch een beetje te vieren, al noemde ze die middag zijn naam geen enkele keer. Wie ze wel noemde waren haar eigen vader en zus Mennie. Dat laatste waarschijnlijk omdat ik haar de voorkant van de rouwkaart had laten zien die Mennie gemaakt had voor het overlijden van haar man, mijn dierbare oom Jaap. Die kaart vond mijn moeder absoluut niet interessant, maar ik vond het toch heel bijzonder dat haar zus en zwager even later regelmatig voorkwamen in haar onverstaanbare verhalenstroom. Tóch een beetje aandacht besteed aan de nagedachtenis van haar zwager, bedenk ik mij tevreden.Nu, 65 jaar nadat mijn ouders hun liefde beklonken op het stadhuis en een dag voor alwéér een begrafenis word ik nog maar weer eens met mijn neus gedrukt op het feit, dat de tijd als een gek voortraast. Al staat hij voor ma nu vooral stil…