De mantelzorgers van mensen met een eetstoornis (Emma wil leven)

Wauw. Wat kunnen de ouders van Emma trots zijn. Er is ontzettend veel aandacht voor de complexe ziekte: Anorexia. Veel andere verhalen komen boven tafel, meer (voornamelijk) meiden spreken zich uit over hun gevecht met de eetstoornis. Maar niet alleen zij zullen er iets aan hebben, ook al die ouders, familieleden en vrienden hebben weer een aanknopingspunt om deze onbegrijpelijke stoornis te bespreken.

Als de documentaire iets duidelijk maakt dan is het wel hoe je er echt niets van kunt snappen als je het niet meemaakt. Dat geldt denk ik voor veel ziektes, maar zeker bij ziektes waarbij je als mantelzorger door middel van gesprekken niet meer kunt afstemmen en op een lijn kunt komen met de persoon met de ziekte. Wanneer je zorgt voor iemand met depressie, maar er niet bij doordringt. Of als je met regelmaat een dierbare met Alzheimer om je heen hebt, die vergeet wat je hebt gezegd en je dus niet meer doordringt. Maar ook zoals bij Emma, wanneer de eetstoornis het gesprek voert. Eerder schreef ik een paar artikelen over eetstoornissen, maar ik kan niet anders dan toegeven hoe weinig ik nog begrijp. Daarom vind ik het fijn dat deze documentaire iedereen weer reden geeft er over te praten.

Belangrijk lijkt het me wel dat we beseffen dat niet iedereen met Anorexia is zoals Emma. Dus ook wanneer je met een mantelzorger praat over de eetstoornis, stel vooral vragen. Doe geen aannames door de documentaire. Zie het als een aanknopingspunt om te vragen, is dat bij julie ook zo? Vanaf daar gaat het gesprek vanzelf verder.

Professionele mantelzorgers

Vanwege de complexiteit van de stoornis heb ik ook nog meer respect en bewondering voor alle mantelzorgers bij Anorexia of een andere eetstoornis, maar ook zeker voor de ouders van Emma. Zes jaar lang werd ze behandeld in te veel verschillende ziekenhuizen en klinieken. Dat was voor mij, met inkijk in de wereld van een mantelzorger, echt even slikken. Vader begon met een lijstje ziekenhuizen, die was al best lang, en moeder vulde de lijst met nog zo’n drie a vier stuks aan. Dan weet je dat ze als echte professionele mantelzorgers zich hebben ingezet. Maar ook als haar moeder wat afkortingen gebruikt, zoals RM, wat staat voor Rechtelijke Machtiging. Ze leggen verder uit: dat betekent dat bepaald wordt dat iemand niet meer in staat is voor zichtzelf te zorgen of zelfs destructief is en dus gedwongen behandeld wordt. Je kunt niet zeggen dat je als mantelzorgers niets leert…

Het deed mij als jonge mantelzorger ook realiseren hoe weinig ik weet van het ouderschap. Als je de zeggenschap hebt over iemand en rechtelijk verantwoordelijk bent, daar bovenop ook nog onvoorwaardelijke liefde te geven hebt én je aandacht moet moet verdelen tussen drie kinderen. Sjongejonge! Het is een positie waarin weinig mensen met je zouden willen ruilen. Maar voor zover je kon zien hebben ze zich gedragen zoals veel mantelzorgers dat doen. Genieten van de dochter die er wel was en alles geven wat ze konden om hun geliefde dochter te ondersteunen. Zelfs tot na haar overlijden, want deze documentaire was haar wens.

Dankbaar, respect, wauw

Hoewel ik de documentaire te intens vond en dus niet af heb gekeken ben ik de ouders (en andere dierbaren) van Emma enorm dankbaar voor hun openheid en kwetsbaarheid. Het was absoluut een prachtige documentaire. Hij was zo echt en puur dat het mij te veel raakte om helemaal te kunnen zien. Mijn eigen vriend was vanwege zijn behandelingen (chemo) erg afgevallen, waardoor mijn associatie met erg dunne mensen altijd nog te confronterend is. Dat een documentaire zo erg binnenkomt is vanuit mij in ieder geval het grootste compliment dat ik kan geven. Het betekent dat de missie geslaagd is en mensen waker geschud zijn. Maar vooral: wauw! Voor allen om haar heen en alle ouders, familieleden en vrienden die deze strijd nu nog voeren.

P.S. Gezien de complexiteit van de ziekte lijkt het me heel waardevol als niet ik, maar een mantelzorger van iemand met een eetstoornis zijn/haar verhaal zou willen delen. We merken dat veel mensen steun ervaren aan de verhalen op Mantelzorgelijk. Ben/ken je iemand die zijn/haar verhaal over zorgen voor iemand met een stoornis wilt delen? Dan horen we graag van je via info@mantelzorgelijk.nl.

Meer informatie en een link naar de docu via NPO3.