De Klap Van Dhr. Alzheimer Aan Mij.

Vorige week was ik 3 dagen achter elkaar naar mijn moeder gegaan. Ik was gaan logeren bij mijn tante, om zo lekker veel tijd te kunnen besteden aan mama. Normaal ga ik 1x per 2 weken vanuit Den Haag naar Franeker, dus deed leek me leuk. Ik had ook allemaal leuke dingen bedacht. Mama genoot volop. Een geweldig mooie herinnering heb ik gemaakt. Moe en voldaan ging ik weer naar huis. Dit nam niemand ons meer af! Wat er daarna gebeurde was echter minder leuk. Dat ga ik nu ook met jullie delen. Ik hoop werkelijk dat het nooit iemand zal overkomen, maar ik schrijf het als waarschuwing.

Maandag was ik van huis gegaan en donderdag kwam ik weer thuis. Donderdagmorgen ben ik expres niet naar haar toe gegaan. Dan zou ik namelijk mijn koffertje bij me hebben en gezien zij geen tijdsbesef meer heeft zou dat meer lijken op een afscheid. Dat kon en wilde ik haar niet aandoen. Ik belde haar wel toen ik thuis was. Niet meteen, want ik moest ook even mijn verhaal kwijt, ik wachtte tot na het eten bij haar.

Ik kreeg haar aan de telefoon en vroeg hoe het ging. Het ging niet goed zei ze. Natuurlijk vroeg ik wat er dan was, dan kon ze niet onder woorden brengen. Ik vertelde dat ik weer thuis was en zulke leuke dagen had gehad, zij toch ook? Nee, dat had ze niet. Ik schrok even, en zei dat ik haar miste. “Mooi”, was haar antwoord. Ik slikte even en vroeg, “Jij mij ook?” Nee hoor, dat deed ze niet. Ik probeerde haar op te vrolijken, dat lukte, we hebben lachend neergelegd. Toch zat het me niet lekker, maar ik bedacht dat ze moe zou zijn. Nu is Jofanna een vriendin van me en die werkt daar. Via de chat zei ik het aan Jofanna. Ze stelde me gerust, het was inderdaad druk geweest voor mama en haar koppie zou vol zitten. Ik kreeg weer wat lucht. Het was ook wel druk voor haar geweest.

De volgende dag belde ik mama. Ik kreeg Trijn aan de telefoon en vroeg of haar iets opgevallen was. Ja, woensdag was ze wel moe geweest, maar op donderdag en vrijdag was alles gewoon geweest. Ik vertelde van donderdagavond en Trijn was niets opgevallen. Ik vroeg of ik mijn moeder aan de telefoon mocht en Trijn liep naar haar toe. Op de achtergrond hoorde ik mijn moeder zeggen dat ze me niet wilde spreken, en ook dat Trijn haar best deed om haar toch de telefoon te geven. Ze hield voet bij stuk. Trijn zei verbaasd dat ze echt niet aan de telefoon wilde komen. Ze bood aan om na het eten even met mijn moeder te praten. Ik zei dat het goed was en dat ik dan rond acht uur zou bellen. Wel vroeg ik nog of Trijn haar wilde wijzen op de fotocollages die we gemaakt hadden, misschien zou zich iets herinneren. Dat wilde ze wel doen.

Het duurde lang tot aan acht uur. En ik voelde me er niet lekker onder. Ondertussen vroeg ik Jofanna toch nog even. Het zou vast meevallen. Ik zei ook dat dit dhr. Alzheimer moest zijn en dat zei Jofanna ook. Het werd eindelijk acht uur en ik belde weer. Trijn vond het heel erg, maar mijn moeder wilde echt niet met me praten. Ze had met mijn moeder gesproken en gevraagd wat er was. Mijn moeder was emotioneel geweest, maar kon het niet onder woorden brengen. Tja, wilde mijn moeder me niet spreken, dwingen kon natuurlijk ook niet. Trijn zou het overdragen aan de collega’s en ik zou de volgende morgen bellen.

Meteen wist ik met mijn verstand ‘dit is mama niet, dit is dhr. Alzheimer’. Maar ik kon het niet loslaten, het lag als een steen op mijn maag. Wat nu dan? Ik werd door elkaar geschut en wist het allemaal niet meer. Mijn hart huilde en later ikzelf ook. Ik deelde mijn verhaal kort in de groep Dementie op facebook en werd daar enigszins rustiger door. Ook een liedje hielp me. En uiteraard Jofanna, want ik had op mijn facebook ook een bericht geplaatst. Niet zeggende wat er loos was, maar wel hoe erg ik me voelde. Dat zag er zo uit: ‘Heerlijke dagen met mama gehad. Maar nu slaat dhr. Alzheimer me keihard op mijn bek! Ik weet dat hij het is, zij niet. Maar f*ck, wat doet het pijn! ‪#‎ikbenookmaareenmens’ Sorry eventueel voor de groffe bewoording, maar zo is hoe ik me voelde. Waarom ik dat deel op mijn facebook? Juist om getroost te kunnen worden! Ik heb door een andere ervaring geleerd om te delen, juist dit soort dingen. Dan weet je dat je niet alleen bent. En nee, de hele ervaring hoeft er niet meteen in. Pas als jij eraan toe bent, en dat kan niet direct zijn. Het was wel zo dat mijn Jofanna op mijn bericht reageerde. Dat was nog geen eens mijn bedoeling, want haar werk is haar werk, en ik wil haar ook niet in haar vrije tijd lastig vallen. Ze schreef wel dat ze de volgende dag op een andere afdeling moest werken halverwege de middag, maar eerder wilde gaan en dan even bij mijn moeder wilde kijken. Dat greep ik wel meteen aan, beseffend hoeveel mazzel ik met haar heb.

De volgende morgen zette ik Netflix aan begon aan een serie. Het was nog maar acht uur, dus bellen zou ik nu nog niet doen. Later maar. Toch durfde ik het niet te doen. Ik schoof het voor me uit. Halverwege de middag bedacht ik om op bericht van Jofanna te gaan wachten, want ik durfde het echt niet! Ik wilde die hufter Alzheimer echt niet nog eens via mama spreken! Noem me een laffaard, maar ik kon het niet.

Ik kreeg bericht van Jofanna. Die week ervoor had ze gezegd dat ze nachtdienst had en daar over de afdeling zou spoken. Ik had dat gerefereerd aan The Phantom of the Opera en haar ‘Henk Poort’ genoemd. In de chat had ik later gezegd dat ik mijn  moeder dan niet Joke de Kruijf zou noemen, maar Joke de Druif. Ik kreeg een selfie van een lachende Jofanna en mijn moeder met de tekst ‘De groeten van Henk en Joke’. Dat deed me goed! Toch duurde het een kleine 2 uur dat ik zou gaan bellen.

Ik belde en heb aan de begeleidster die er was uitgelegd die er was wat er was gebeurd. Ze had het gelezen. Ik vroeg of ze wilde vragen of mijn moeder me nu wel wilde spreken, maar als dat niet het geval was het ook goed zou zijn. Mama wilde me wel spreken! Ik kreeg haar aan de telefoon en vroeg het met haar ging. Ze zei dat het wel ging. Ik vroeg of ze boos op me was. Ja, ze was wel boos op me. Ik vroeg waarom ze dat was. Ze kwam nu wel uit haar woorden en zei, “Je was hier en opeens was je zomaar weg. Zomaar ineens!” Natuurlijk schrok ik, maar heb haar uitgelegd dat ik weer naar huis moest en we echt dag hadden gezegd en zo’n geweldige tijd hadden gehad! Ik herhaalde wat we allemaal hadden gedaan en dat ik steeds moest lachen als ik eraan dacht. Ze zei, “Ja, ik weet dat ook wel.” Ik zei dat ik weer gewoon zou komen, alleen dat niet zo vaak. Dat wist ze wel zei ze. Ze had me gewoon gemist, want het was zo fijn geweest. We hebben heel leuk gesproken en oprecht lachend opgehangen. Daarna heb ik nog wel even met de begeleiding gebeld om het te vertellen, maar ook om te vragen of het even over gedragen kon worden. Met name om Trijn, want voor haar moet het echt ook raar zijn geweest!

De dag erna belde ik weer. Ik kreeg mijn moeder aan de telefoon en ze begon met, “Hoi Lieverd”. De tranen schoten me in mijn ogen. Ze zei ook dat ze zo raar had gereageerd en dat echt niet had gewild. Ik zei dat het niet erg was, en als ze eens moe zou zijn en ik belde dat ze het heus aan de begeleiding mocht zeggen, dan zou ik de volgende dag weer bellen. Dat wilde ze wel zo afspreken en vond het fijn dat ik zo reageerde. Ik heb eerlijk gezegd dat ik wist dat zij het niet was in de dagen ervoor maar haar ziekte. Dat luchtte haar duidelijk op. “Ik hou van je, dat weet je toch?”, vroeg ze. Ja dat weet ik! Ik hou ook van haar. Enorm veel!