De kater..

Mijn echtgenoot belt woensdag eind van de middag.

Hij zal zijn loopexperiment achter de rug hebben, en ik vermoed dat het niet goed uitgepakt heeft, want anders had hij wel eerder gebeld.

Hij bevestigt dat (van het loopexperiment)  als ik ernaar vraag, maar hij wil het er verder niet over hebben, en dan weet ik genoeg.

Ik krijg later die dag via de mail verslag hierover van de fysiotherapeut.

Hij valt naar links en naar voren, als er een beetje steun wegvalt, en hij kan dit zelf niet corrigeren, plus dat zijn linkerbeen/voet de grond niet raakt..

Fysio geeft aan dat mijn echtgenoot het geen tweede keer meer wil proberen.

Als ik hem ‘s avonds nog een keer aan de telefoon heb, vertel ik hem over het verslag van de fysiotherapeut, zonder de details te vertellen, want het zal pijnlijk genoeg voor hem zijn.

Ik vraag hem wel waarom hij het bij die ene poging laat, maar dat wil hij niet vertellen.

Donderdag krijg ik bericht dat een oud collega van hem, die hij heel goed kende,  is overleden na een ziekbed.

Zeker weten dat dat er ook in zal hakken bij hem.

Onvoorstelbaar hoeveel mensen er afgelopen periode zijn overleden, die wij kennen.

Mijn echtgenoot zou deze dag naar de werkplaats gaan, dacht hij, want hij was gevraagd een derde keer in de week te komen werken, en dat doet hij graag, maar blijkbaar geldt dat nog niet voor deze week.

Jammer. Hij had er zich zo op verheugd.

Ik hoor een paar dagen later van de activiteitenbegeleider dat één en ander nog op elkaar afgestemd moet gaan worden daarvoor.

Zoals ik had verwacht hakt het bericht van het overlijden van zijn oud collega er diep bij hem in.

Ondertussen loop ik zelf al een week rond met een gevoel van gekneusde ribben, waarschijnlijk veroorzaakt door het lastige manoeuvreren met de rolstoel afgelopen keer en helaas kan ik mijzelf daarmee niet ontzien, want het moet gewoon gebeuren.

In bed omdraaien lukt ook niet zonder pijn en heel moeizaam.

Ik vraag aan de activiteitenbegeleider van de werkplaats of ze nog een oprijplank voor ons kunnen maken voor het balkon, want ik heb de rolstoel met mijn echtgenoot erin de vorige week zonder drempelhulp naar buiten en weer naar binnen getild, en dat ging maar net aan.

Vandaar waarschijnlijk ook die pijnlijke ribben. Dat moet ik echt niet meer zo doen.

Als mijn echtgenoot vrijdag thuis arriveert, zowaar op tijd met de taxi, zit hij helemaal scheef weggezakt, en hij gedraagt zich ook helemaal uitgeblust, waardoor bij mij de moed in de schoenen zinkt.

Hij is helemaal van de kaart doordat zijn toekomstperspectief (kunnen lopen) weg is, en dus ook zijn terugkeer naar huis.

“Ik zal nooit meer in bed achter je “holletje” kunnen liggen”, zegt hij verdrietig.

Ik houd het zelf ook niet droog bij zijn verdriet, en dat doet hem toch goed.

Dat hij sowieso niet terug naar huis zou kunnen, ook vanwege zijn epilepsie en zijn “verborgen” beperkingen, dat zeg ik niet. Het is al pijnlijk genoeg. Voor mij net zo.

Ik had er een beetje rekening mee gehouden dat hij de fysiotherapeut de schuld zou geven van zijn “falen”, maar dat doet hij niet.

De fysiotherapeut had ook aangegeven dat hij het zelf goed inzag dat het niet ging.

Hij had op het einde van het experiment zelfs nog grapjes gemaakt, zei zij; maar ik ken mijn echtgenoot goed genoeg om te weten dat hij dat dan doet om de aandacht ervan af te leiden, en niet omdat hij nou zo’n lol heeft.

Berustend zegt hij dat als iedereen zegt dat het kunnen lopen alleen in zijn hoofd bestaat en dat als zelfs zijn zoon dat nu zegt, dat hij dat dan moet geloven.

Het kost hem heel veel moeite om dit te accepteren, zegt hij zelf.

Ja, pfffff…….heftig is dit…

Hij dacht sigaretten bij zich te hebben, voelde een doosje in zijn tas, maar dat blijkt het doosje van de neusspray te zijn.

Gelukkig had ik het “reservepakje” hier thuis weer gevonden, dus dat kan ik voor hem pakken.

We gaan even naar het winkelcentrum, dan kan hij zien wat er daar ondertussen veranderd is.

Als we de HEMA passeren, vraagt hij om een broodje worst, en dat koop ik voor hem, ook al moeten we later ook nog eten, maar dat zie ik dan wel weer.

Eenmaal weer thuis zet ik hem met rolstoel en al weer op het balkon.

Erop dat gaat nog wel, maar terug naar binnen is haast niet te doen, zoals ik weet, en ik pijnig opnieuw mijn ribben ermee, dus dat is zonder oprijplank echt niet meer voor herhaling vatbaar.

Zaterdagochtend belt hij mij en zegt dat zijn sigaretten en zijn koekjes van zijn kamer zijn gestolen.

Hij heeft het alleen nog maar daarover.

Ik geef hem het advies de deur achter hem dicht te doen als hij zijn kamer verlaat, en zijn sigaretten mee te nemen in zijn tasje.

Sinds de mislukte looppoging doet zijn linkerbeen/voet en arm/hand helemaal niks meer zegt hij, en zie ik zelf ook..

Het lijkt erop alsof zijn hoofd de bewegingen van het lopen heeft weggevaagd..