De geboorte van een mantelzorger

We gaan even terug in de tijd. Het is eind 2013. Mijn schoonmoeder voelt zich al een tijdje niet best. Er volgen onderzoeken in het ziekenhuis. Al snel blijkt de diagnose longkanker. Mijn man en ik zijn totaal overdonderd door dit nieuws. Ik ben hoogzwanger van ons eerste kindje, we zitten midden in een verhuizing en wonen daarom tijdelijk op een camping. De afstand tussen ons en mijn schoonouders is fysiek groot. Ook de afstanden van onze belevingswerelden liggen ineens mijlenver uit elkaar. Zij zijn bezig met overleven terwijl wij proberen een warm nestje te maken voor ons gezinnetje to be.

Er volgt een tijd waarin we een verhuizing/verbouwing aan het managen zijn vanuit een caravan. Op en neer rijden naar het ouderlijk huis van mijn man en tegelijkertijd willen we 100% blijven geven op ons werk. Een totale uitputtingsslag. Ik snap eigenlijk nog niet hoe we dat gedaan hebben toen. Op een automatische piloot denk ik.

Wij verhuizen, mijn schoonmoeder overlijdt na 2-3 maanden ziekbed en de uitvaart is op een zaterdag. Een dag later, op zondag, word onze zoon Mees geboren. Vanaf dinsdag vallen de condoleance- en geboortekaarten tegelijk op de mat.

Wat ook op de mat staat zijn de 3 grote boodschappen tassen vol administratie van mijn schoonvader. Of ik een bedrijf kan opheffen, de erfbelasting wil regelen, eigenlijk of ik alle  administratieve zaken die hij heeft wil overnemen.

Het valt ons op dat het niet goed met hem gaat. Nog geen 2 maanden later zitten we bij de geriater. Mijn schoonvader blijkt vasculaire dementie te hebben. We belanden in een circus van bespreekbaar maken dat hij niet meer kan rijden. Zijn autosleutels afnemen. Het gas dicht zetten. Thuiszorg regelen. Eten regelen. In je schaarse vrije tijd met een baby naar hem toe. Maar wanneer? Oh een indicatiestelling is nodig. Hoe krijg ik die? Hij kan toch niet meer thuis wonen. Maar er is geen plek. Nergens. Wat nu. We rijden af en aan. We plukken hem van een kruispunt af in zijn pyjama. En wat al niet meer.

Op 5 januari 2014 werd er geen moeder geboren maar een mantelzorger en dat doet tot op de dag van vandaag nog enorm veel pijn. Ik werd totaal opgeslokt in de zorgen voor mijn schoonvader. We kwamen in een wereld terecht van oneindig veel papieren invullen. Telefoontjes plegen, in de wacht staan, van het kastje naar de muur. Ik was niet bezig met mijn zoon, maar met mantelzorgen. En ik had het totaal niet in de gaten.

Na een aantal weken zat mijn zwangerschapsverlof erop. Collega’s keken er naar uit om weer samen te werken en er lag een mooie opdracht voor mij klaar. Ik had zwangerschapsverlof gehad dus ik zou er weer tegenaan moeten kunnen. Toch!?

Het eerlijke verhaal is dat ik er als een berg tegenop zag. Geen idee hoe ik al die ballen in de lucht zou moeten houden. Fysiek nog niet in orde, mentaal het nodige te verwerken, een baby, mantelzorgtaken én een verantwoordelijke baan.

Het gesprek met mijn leidinggevende ging ik toen nog niet aan. Want ik wilde vooral sterk zijn. Hoe dat verder verliep lees je in een volgende blog.