De dierentuin

Mijn telefoon gaat. Iemand van de dagopvang, of mijn vader zin heeft om mee te gaan naar de dierentuin. Nou ben ik toevallig bij mijn ouders. Ik vraag hem dus gelijk: “pa, heb je zin om mee te gaan naar de dierentuin?”. Ja natuurlijk, als “moe” ook mee mag. Nee, moe  mag niet mee, het is alleen voor jou. Oke dan, dan ga ik wel mee.

Dit aan de mevrouw van de dagopvang meegedeeld. Of ik dan wilde zorgen dat hij warm aangekleed zou worden en op tijd klaar wilde zijn. Warm aankleden weten mijn moeder en ik wel raad mee. In zijn werkzame jaren in de landbouw had hij altijd een lange onderbroek aan. Deze werd dus nog uit de kast tevoorschijn getoverd. Een warme trui, sjaal etc. was ook geen probleem. Zo gezegd zo gedaan. De persoonlijk zorg was op de hoogte en zou zorgen dat hij op tijd in de kleren was en op tijd klaar zou staan.

Na de dag, met schitterend weer, was mijn vader vroeg in de avond pas thuis. Ik vroeg hem of hij genoten had in de dierentuin. Maar hij wist even niet meer waar hij die dag geweest was. Koud had hij in ieder geval niet gehad. Honger had hij wel. Ze hadden nog niet “avond-gegeten”. Zijn boterhammen gingen er dan ook met smaak in.

Vandaag kwam er iets meer terug in zijn geheugen. Zijn rolstoel was geduwd door een bejaarde vrouw, het had zijn “opoe” wel kunnen zijn, zo oud was ze. Maar ze was wel lief en de hele dag voor hem alleen geweest.

In de rapportage heb ik wel kunnen lezen dat de hele groep het geweldig naar de zin gehad had. Ze hadden lekkere broodjes mee en er werd een kroket besteld. Mijn vader had iemand die foto’s voor hem maakte. Foto’s is hij zijn hele leven al gek op geweest. Hij vraagt ook altijd “geef mij die foto ook”, om daarna weer te vergeten dat hij om de bewuste foto gevraagd had.

Als ik ooit tijd heb, ga ik een fotoboek maken met voor hem belangrijke foto’s. Ik moet me er alleen van laten doordringen dat dat “ooit” nu moet zijn. Als ik het ooit doe, zal hij er niet meer van kunnen genieten. Als ik het “nu” doe wel.

Netty Vlasblom

Hoi, ik ben Netty en ik ben wie ik ben. Maar vooral ook ben ik moeder, oma, partner, dochter, zus, vriendin, buurvrouw, werkneemster. Ik woon met Jos en samen hebben wij 6 kinderen en 13 kleinkinderen. Verantwoordelijkheidsgevoel is mijn “middle name” en ik voel me dan ook het meest verantwoordelijk voor mijn bejaarde ouders van 80 en 85 jaar. Samen zijn zij “heel wat”, afzonderlijk zijn ze minder dan “half wat”. Naarmate ik ouder word, houd ik van een rustiger leven. Maar naarmate ik ouder word, wordt mijn leven steeds onrustiger. Ik ben als oudste en meest dichtbij wonende dochter aangemerkt als mantelzorger voor mijn ouders.