De bureaucratie van het “doelgroepenvervoer” gaat op de schop

Mantelzorgelijk is deels ontstaan door de frustraties die je als mantelzorger ervaart. De frustrerende kast en muur, de dichtgeslagen deur, het onbewandelde pad en de diep gegraven kuilen in de weg. Helaas wordt de zorg meestal niet ingedeeld naar persoonlijke behoeften, maar naar de financiële wegen.

Een ritje naar het ziekenhuis bijvoorbeeld, dat moet worden aangevraagd bij de verzekeraar. Maar wil je bij vrienden op bezoek? Dan gaat het afrekenen via het Aanvullend Openbaar Vervoer (AOV). Een nutteloze ingewikkeldheid, zo vertelt Heleen Bruining in het Parool.

Aangezien Heleen naast manelzorger ook ambtenaar is bij de gemeente Amsterdam, is er binnen deze gemeente nu het een en ander in beweging gebracht. In een wereld waarin we alles stroomlijnen en technologie inzetten om processen efficiënter te laten verlopen loopt het doelgroepenvervoer nog ernstig achter. Het ideaal is duidelijk: minder gedoe voor de doelgroep en hun mantelzorgers. De aanbesteding staat open, dus wij hopen op mooie en creatieve oplossingen.

Amsterdam is overigens niet de enige die hier graag verandering in ziet. Vanuit de Tweede Kamer zijn er ook geluiden die gemeentes stimuleren te experimenteren met nieuwe oplossingen. Door de decentralisaties worden de gemeentes verantwoordelijk voor een breder scala aan doelgroepenvervoer en ook in Limburg zoeken ze naar een efficiëntere manier om dit in te richten. Uiteraard om de doelgroep tegemoet te komen, maar helaas is ook geld de belangrijke motivator. Vanuit Mantelzorgelijk kunnen we alleen maar hopen dat ze ook voldoende contact opnemen met de doelgroep om het verkeer in te richten naar de wensen van de doelgroep in het doelgroepenvervoer.

bron: Parool, artikel door Roelf Jan Duin