Dagopvang voor je bejaarde ouders…

Dagopvang voor ouderen – iedereen heeft er wel eens van gehoord. Misschien heb je er zelfs een goed idee van wat het inhoudt.

Dagopvang biedt bejaarde deelnemers een afwisselende invulling van hun dagen en de mogelijkheid om een sociaal netwerk te onderhouden en verder uit te bouwen. En uiteraard betekent het activiteitenprogramma een ontlasting voor de mantelzorger.

Anneke is mantelzorger voor haar beide ouders, die met een zogenaamd pgb-zzp thuis wonen. Haar moeder is zwaar dement en haar vader is naast doof ook zo goed als blind, waardoor zijn zelfredzaamheid enorm is afgenomen. Daarbij is het samenwonen met zijn dementerende echtgenote een zware last voor hem, wat steeds meer tot depressiviteit leidt. Anneke is er heel druk mee – en om haar te ontlasten wordt dagopvang voor beide ouders in gang gezet.

Na het voeren van diverse gesprekken met huisarts, WMO loket en de zorginstantie wordt begonnen met het invullen van een hele stapel vragenlijsten. De inhoud is vaak hetzelfde. Maar het moet toch allemaal apart van elkaar worden ingevuld. Als al het papierwerk verzameld is, worden Anneke’s ouders op een wachtlijst geplaatst.

Gelukkig krijgen beiden vrij snel een plaats in de dagopvang en sinds een paar maanden wordt het echtpaar twee keer per week met een taxibusje naar de opvang gebracht. Op zich al een heel geregel, want Annekes ouders moeten eerst gewekt worden, ontbijten, moeder moet gewassen en aangekleed worden om op tijd klaar te staan én zelfstandig het busje in en uit kunnen stappen. Een dementerende vrouw en een man die zo goed als blind is. Je kunt wel raden hoe dat zou gaan zonder hulp. Omdat het te vroeg is voor de thuiszorg,regelt Anneke zelf dat iemand van haar gezin aanwezig is op deze dagen, om haar ouders te helpen.

Na een tijdje merkt Anneke dat haar vader ongelukkig wordt van de opvang. Bij navraag komt zij erachter dat hij zich enorm verveelt. Activiteiten als de krant lezen, biljarten en klaverjassen zijn natuurlijk ook helemaal niet geschikt voor een man die amper zicht heeft. Veel andere activiteiten worden hem niet geboden, omdat hij ‘te goed’ is voor de groep waar hij is ingedeeld. Dus zit hij de hele dag in een stoel .Vader zit er duidelijk niet op zijn plek en wil er eigenlijk niet meer heen. De enige reden is, dat hij zijn vrouw niet alleen wil laten gaan, ondanks dat zij in een andere groep zit. Eén keer niet gaan kost ruim € 100, twee keer niet gaan betekent ontbinding van het contract en einde van de opvang.

Wat schiet Anneke hier nu eigenlijk mee op? Gesprekken over dit probleem met een manager van de dagopvang leveren niets op. Volgens de manager wíl meneer gewoon niet meedoen aan de activiteiten. Anneke komt er gaandeweg het gesprek achter, dat de manager waar het gesprek mee gevoerd werd, niet eens wist dat haar vader slechtziend is. Anneke weet zeker dat dit gegeven in ieder gesprek en op ieder aanvraagformulier aan bod is gekomen..

Hoe bestaat het! Typisch gevalletje van bureaucratie in de zorg?  Te veel personen, te veel instanties en te veel papierwerk!