Dagboek van een mantelzorger: Viezigheid en accepteren

Vanmiddag met Timur voor het eerst met het ov naar papa gegaan. Dat hebben we geweten! 45 Min. heen, 45 min. terug, maar het weekend schema met mijn broers werkt nog niet helemaal dus toch maar gegaan want ik vind het belachelijk als hij in het weekend van niemand bezoek krijgt.
Toen we uit de lift kwamen kwam hij ons net tegemoet lopen, nors zei hij “waar bleven jullie nou?” Ik vertelde dat we met het ov waren en dat we er nu toch waren. En stelde voor te gaan wandelen.
Ik legde eerst zijn schone kleren in zijn kamer. En deed de kraan in zijn keuken en in zijn badkamer dicht. Dat gebeurt zo vaak, maar hij zegt dat anderen dat doen. Ik laat het maar…..

Viezigheid
Voor zijn deur zie ik de zwarte vlek die er nu al meer dan een week zit. Mijn schoenzolen plakken. Het is gewoon vies en na onze wandeling dweil ik wat en neem ik de badkamer onder handen. Het water is zwart! Ik besluit er niks van te zeggen. A. zie niemand van de verzorging en B. wat heeft het voor zin? (ik heb het al tig keer aangegeven) Dus zelf maar af en toe poetsen.
Ik geef hem schone kleren en help hem een onderhemd aan te doen, hij heeft moeite zijn armen omhoog te doen. Hij laat me zijn sokken aan en uitdoen, want bukken gaat ook steeds moeilijker. Zijn oren zien er vies uit, maar hij wil niet dat ik eraan zit. Probeer met een doekje wat schoon te vegen. Vraag waarom hij zijn overhemd niet in zijn broek doet? “Dan kunnen ze niet bij mijn portemonnaie”. Zijn wantrouwen blijft helaas en wordt erger vind ik.

Accepteren
Van de week zei een vriendin toen ik zei dat de situatie met papa een schaduw in mijn leven is “waarom zie je het niet als licht? Dan wordt het lichter voor jezelf”. Ook bij yoga leer ik dat je zaken moet accepteren want dan kost het je geen onnodige tijd van zorgen maken. Allemaal heel wijs, maar nee ik kan het niet als licht zich, noch kan ik het accepteren. I (have to) deal with it, because I care.
Verdrietig lopen Timur en ik naar de tram.