Dag-moeder-dag-pijn: gedicht door Metha

Machteloos pak ik pijn
in beide handen waar
tranen de laatste
klanken verstikken

ik vlecht leven als
een onzichtbare draad
langs de taal waarin
wij elkaar ooit in
dag en nacht ontmoeten

nu de glimlach jouw
ogen niet meer bereikt
je open blik mijn schouder
aanraakt maar mijn hart
links laat liggen

voel ik zelfs jouw willen
maar niet kunnen langs
diep geslagen wonden
donderen en razen in mijn bloed

deze meimaand pak ik in
samen met liefdeleven
strik ik haar stevig vast
openen mag je het, maar
kun je dat nog ?

metha ©