Cornelia (80) en de zorgtechnologie

“Hello goodmorning, how are you today?” Klinkt plots het liedje vanuit mijn woonkamer de slaapkamer in. Ik schrik mij het apelazarus telkens weer, maar het is Tessa. Tessa mijn pratende en zingende bloempot. Kan maar niet wennen aan dat ding, “vroeger” hadden we gewoon onze mobiele telefoon of wekker. En de bloempot stond gewoon in de vensterbank haar best te doen om mooi te bloeien, praten of zingen deed ze al helemaal niet.

Geïrriteerd (mijn ochtendhumeur is nooit verdwenen) kijk ik naar de wand waarop het digitale beeldscherm in grote letters staat weergegeven: vandaag is het 9 september 2045 – 06.30 uur.. Nog maar net van de eerste schrik bekomen gaat mijn slaapkamerdeur automatisch open en komt Lea binnenrollen, Lea is mijn zorgrobot-rollator: mijn steun en toeverlaat. Op mijn vraag wie in godsnaam dit tijdstip heeft uitgekozen antwoord zij met monotone stem “dat was u neef, hij heeft een afspraak via app in mijn systeem gezet. U heeft een beeldconsult om 08.00 uur met uw digitale huisarts vanwege uw verhoogde bloeddruk. U moet uw metingen nog doen en deze voor de afspraak doorgeven via uw seniorentablet”

Terwijl ik mijn heupairbag om mijn heupen klik somt Lea haar ochtendriedel op hoe ik veilig op moet staan en samen manoeuvreren we richting het keukentje om mijn wegwerpwashand te verwarmen, ik fris mijn gezicht en oksels zelf een beetje op: bukken durf ik niet zo goed, daar krijg ik nog een training voor) ik moet eerst de training valpreventie nog afronden. Op de zaterdag maak ik gebruik van mijn inlooppdouche, de sensor is zo ingeregeld dat de douche vanzelf aanspringt/uitgaat en een soort van föhnwind blaast mij droog. Na mijzelf zo goed en kwaad als het gaat aan te hebben gekleed verwarm ik een kommetje havermout voor 2 minuten in de magnetron. Eenmaal aan de keukentafel plaatsgenomen spuwt de Medido het medicijnzakje eruit. Vroeger kwam er voor hulp in de ochtend altijd een thuiszorgmedewerker, maar daar is door de jaren heen flink in bezuinigd een klein aantal zit tegenwoordig in het callcenter waar je heen kunt bellen als er problemen zijn.

Ik zit wat weg te mijmeren over die goede oude tijd dan hoor ik Lea zeggen dat het tijd is voor mijn stoelgymnastiek, ze houdt precies bij of ik wel aan voldoende beweegoefeningen doe want het is belangrijk dat ik mobiel blijf. Over mobiel gesproken: een uitje zit er al lang niet meer in, het taxibusje is niet meer en een scootmobiel zelf aanschaffen is een aanslag op mijn kleine pensioentje. Over hulpmiddelen gesproken; die zijn voor “Jan met de pet” niet te betalen, ik heb nog het geluk dat een vriendin het beter heeft getroffen: zij trouwde een fortuinlijke zakenman die destijds een gouden handel heeft opgebouwd doordat hij een markt zag in de nieuwe zorgwereld. Zij hebben mij financieel geholpen met de aankoop van Lea, Tessa, het seniorentablet en noem het allemaal maar op want je krijgt tegenwoordig zo goed als geen vergoeding meer ergens voor.

Warme maaltijd nuttig ik 2 x per week in het zorgbuurthuis, eerder kon dat elke werkdag maar de vrijwilligers zijn schaars en is het rooster alleen nog voor twee dagen rond te krijgen. Gezellig is het allang niet meer want wij ouderen mogen geen wijntje bij ons eten bestellen, dat is niet verantwoord  op onze leeftijd.

Samen met mijn neef haal ik 1 x per week mijn boodschappen, hij heeft een autootje en helpt mij bij het scannen van de boodschappen en het afrekenen met mijn telefoon. Ik ben blij dat hij ook voor mij die mantelzorgtaak op zich heeft genomen naast die van zijn eigen ouders.

Dat is tegenwoordig tenminste goed geregeld; wanneer hij niet kan werken i.v.m. de mantelzorg dan wordt hij fatsoenlijk gecompenseerd in dagen en een financiële ondersteuning.

 ! Daar heeft stichting Mantelzorgelijk zich destijds hard voor gemaakt !

Met een digitale knipoog 😉
Jolanda Cornelia (mijn 2^e naam) – 58 jaar