Chaos en complicaties

En dan verandert je wereld ineens in chaos en complicaties. Een dusdanige chaos zelfs dat je vergeet om je blog te uppen en te schrijven …

Complicaties

Donderdag 31 mei werd de wereld een beetje anders voor ons. Een simpel telefoontje naar aanleiding van bloed uitslagen maakt dat we een dag later met spoed in een academisch ziekenhuis zitten op een uur reizen van ons vandaan.

Het blijkt dat we te maken hebben met een complicatie bij de type 1 diabetes en die zorgt voor héél wat problemen. Een schildklier die besloten heeft mee te doen met het afweersysteem dat zó goed werkt dat het lichaamseigen cellen aan gaat vallen. Met een groot woord heet het officieel hyperthyreoïdie, wij noemen het een klierende schildklier. Het vlinderstrikje net onder je strottenhoofd om precies te zijn.

Klierende Klier

Zo’n hyperende klier (werkt té snel dus, vergelijk het maar met kinderen op een feestje na een suikerbom) veroorzaakt heel wat ellende. De meest zichtbare is het afvallen, hier zelfs tot ondergewicht. En die kilo’s krijg je er niet zomaar weer aan.

Normaliter eet je wat extra koolhydraten, met type 1 diabetes gaat dat niet zo. Dan hou je het bij extra eiwitten, extra gezonde vetten én wat meer kcal. Aankomen lukt dan wel maar een heel stuk langzamer.
Nu moeten we ook nog opboksen tegen de versnelde stofwisseling en het gewichtsverlies van 2-3 ons per dag (!!!).

Chaos

Ziekenhuis, niet sporten of andere inspanning leveren, school, huiswerk, vrienden, lichamelijk doodmoe zijn … de chaos begint zich te ontwikkelen. Medicijnen moeten verlichting brengen en dus worden die hier braaf geslikt, 3x op een dag.

Mijn hoofd loopt inmiddels om. Ik maak me nu helemaal zorgen want gewicht verliezen én een volkomen ontregelde type 1 gaan niet samen. Dat kan zóveel schade aanrichten in het lijf dat ik iedere keer weer blij ben als T de ochtend weer gehaald heeft.

Sirenes

Een vrijdagavond, half 12. T ligt huilend in bed, kan niet slapen door de hartkloppingen (een bekend symptoom van de té snel werkende schildklier) en voelt zich alsof hij aan het doodgaan is. Ik bel met de dienstdoende kinderartsen, die net in de overdracht zitten. Of ze mij terug mogen bellen na de overdracht … wat dénk je zelf? Ik bel voor m’n lol ‘s nachts om half 12 met jullie?? Uiteraard kreeg ik direct de kinderarts voor de nacht aan de lijn. Hij hoort mij aan en geeft het advies om 112 te bellen.

Kind inmiddels in mijn bed, half rechtop snakkend naar zuurstof. Ik de voordeur open gezet voor de ambulance broeders en ren door het huis heen om een tas “voor het geval dat je moet blijven” in te pakken. Álles mee, insuline, prikspullen, spullen om de bloedsuiker te meten. Oh wacht, laat ik mijn pyjama voor kleren verwisselen én vast m’n schoenen aan doen. Nee, eerst T controleren. Waar blijft die ambulance? Het duurt mij té lang, terwijl er nog maar 10 minuten verstreken zijn sinds ik gebeld heb. Dan hoor ik geluiden buiten, de mannen zijn er en er valt een last van mijn schouders … Na een kwartiertje (eerst aan de monitor, gegevens opnemen, insnoeren op de brancard) de ambulance in en op naar de Eerste Hulp hier vlakbij …