Butler in een onstuimige bui #mantelzorg4voeters

Staart recht overeind en een zacht piepend geluidje. Butler heeft me wat te vertellen. We hebben nauwelijks ons huis verlaten voor de laatste wandeling van die dag, als hij me dit gedrag laat zien. Butler is duidelijk opgewonden. Waarom? Hij ruikt wat. Het is donker en ik zie niets. Althans niet in ons gezichtsveld.

Butlers reuk is prima in orde en hij geeft me ook altijd feilloos aan als er iets is. Hij geeft nooit voor niets signalen, daarvoor ken ik hem veel te goed en is onze samenwerking veel te intensief.
Nu heeft hij haast, er is iets wat hem enorm boeit. Hij is niet bang, niet geïrriteerd dat is me duidelijk. Ik zie een soort joligheid!
Maar wat is er dan? Welk avontuur lonkt er? Hij dartelt als een lammetje met zijn grote lijf door de straat, het is komisch en ik ben reuze benieuwd waar hij op af gaat.
We komen al snel bij de splitsing waar we tussen twee paaltjes door moeten. Het is krap en we moeten daar met beleid doorheen. Dat kan niet anders, ik moet secuur sturen, en Butler netjes zijn pas inhouden en achter me aan lopen tussen de paaltjes door. Een stuurfoutje betekent tegen de betonnen paaltjes knallen met alle gevolgen van van dien.
Zelfs nu Butler toch in zo’n opgewonden staat is, vermand hij zich en doet deze handeling perfect.

Dan gaat de staart als een malle weer de lucht in. Zijn bloeddruk stijgt weer naar grote hoogtes. Het is dat zijn oren té lang zijn anders zouden die ook rechtop gaan staan, duidelijke tekenen dat we dichterbij zijn doel komen.

Wij zoeken overdag meestal het buitengebied op om te wandelen maar in de avond houden we het dicht bij huis. Opeens is Butler bijna niet te houden, hij wordt helemaal dol enthousiast en ik zie niet zo snel wat er aan de hand is. Het enige wat mij volkomen duidelijk is dat het zijn hoogtepunt aan het bereiken is.. Blijdschap alom.
Hij neemt een aanloopje en tot mijn stomme verbazing springt hij zo over een slootje, en rent regelrecht op zijn doel af, denk ik. En ja hoor, nu zie ik ook waar Butler’s gedrag vandaan kwam. Hij rent naar het knappe nog heel jonge buurmeisje. Zij woont verderop bij ons in de straat. Butler reageert doorgaans heel gezapig op heel jonge hondjes. Hij vindt ze wel leuk, maar zijn interesse duurt nooit heel lang. Na een kennismaking laat hij ze meestal links liggen. Hij vindt ze te druk vermoed ik. Maar dit meisje heeft absoluut zijn hart gestolen. Een prachtig hondje, wit met zwarte vlekjes, en hier en daar wat bruin. Wat een onstuimige romantische ontmoeting zo op de late avond.
En wat een heerlijkheid om Butler zo te zien. Hij gedraagt zich als een jonge Adonis. Hij probeert indruk te maken door zich enorm uit te sloven. Zo ken ik Butler niet. Hopelijk heeft hij succes. Vanuit het donker hoor ik een mannenstem. Het is de buurman die ook verrast wordt door de onverwachte actie van de hartstochtelijke buurjongen.
We hadden het beiden niet zien aankomen.
Het gesprekje wat volgt is natuurlijk leuk, over hormonen en de verborgen talenten van ouderen mannen bij het zien van een aantrekkelijke jongedame. Grappen en grollen, met de buurman die ik al ken vanuit mijn jeugd. En ondertussen geniet Butler van de heerlijke geur van het meisje aan zijn zijde. We nemen afscheid, Butler van zijn ‘meisje’ en ik van de buurman.
We vervolgen ieder onze eigen weg. Butler blijft achterom kijken tot ‘zijn meissie’ helemaal uit het zicht verdwenen is.
Langzaam komt hij weer tot rust, en vraag ik me af of hij die nacht ook van haar zal gaan dromen.