Butler de mantelzorg4voeter: Puppy Niek

We gingen met een behoorlijke vaart de auto uit. Vrouwtje sjeest altíjd wel in een keer achteruit van de oprijplaat af, maar nu hadden we wel erge haast. De draaideur van het ziekenhuis was de klos, ze reed met zo’n gang doorheen dat de rubbermat onder de deur vast kwam te zitten en iedereen d patsboem stil kwam te staan. Dikke lol hoor, althans dat vond vrouwtje, als enige, nou ja met mij natuurlijk. Mantelzorgman hield wijselijk zijn mond.

Boven aangekomen voelde ik spanning en hield vrouwtje goed in de gaten. Ze waren op zoek toen er twee vrouwen in witte kleren kwamen vertellen dat mijn vrouwtje met hen mee kon gaan. En dat het al snel zou kunnen gebeuren. Lekker vaag ook, dacht ik. Echt vrouwen onder elkaar. Mogen wij mannen weer niet weten zeker. Bij de lift een knuffel en weg was ze.

Ik ga de lift in met mantelzorgman, en beneden aangekomen gaan we aan een tafeltje zitten. Ik wacht, en kijk uit of vrouwtje al komt. Ik zucht en blijf kijken naar de liftdeur. Misschien gaat hij open, en komt ze snel naar buiten. Iedere keer is het iemand anders. Ik zucht en wacht. Mantelzorgman wacht ook met een bakkie koffie erbij en hij praat met andere mensen. Ik doe niets, geen zin, ik wil mijn vrouwtje.

Dan staat hij plotseling op en gaan we naar de lift, en lopen bijna huppelend door de gangen. Wacht, weer zo’n witte vrouw, ze zegt dat we binnen mogen komen. Ze doet de deur open en daar zit ze, gelukkig mijn vrouwtje! Ze is zó blij me te zien. En ik haar! Maar er is iets vreemds, het is druk in de kamer en er zijn meer mensen, mensen die ik goed ken, uit onze roedel. En ik hoor zachte geluidjes. En dat geurtje. Dan wijst vrouwtje naar een klein dekentje. “Kijk eens hier Butler”, hoor ik haar zeggen. Ik ruik, snuffel, kijk en weet niet wat ik zie. Een puppy? Wat is dit?

Nee geen puppy geen staartje. Ik doe heel zachtjes, met mijn grote neus probeer ik heel zachtjes dichtbij het kleine hoopje deken te komen. Ik hoor, “wat een lief baby’tje hè Butler”, het zijn de papa en mama van de zojuist geboren Niek. “Goed zo Butler, wat doe je dat voorzichtig, dit is Niek”. Grappig, wij noemen dit echt puppy, puppy Niek. Ik heb nog nooit een pas geboren baby’tje gezien, en ik kan niet meer stoppen naar hem te kijken. De mama en papa van de kleine Niek zijn zo blij. Ik zie traantjes. Lief. De zuster zegt dat ze het leuk vindt dat ik er ook ben. “Hulphonden hebben we hier in het Geboortehuis nog niet gehad” zegt ze. Vrouwtje en mantelzorgman hebben allemaal tranen. Puppy.. uuhh sorry, baby Niek en ik niet. Nieuw vriendje in de roedel. Jippie!

#BUTLER #Mantelzorg4voeter #assistentiehond