Buitenbeentje #zorgintensiefkind

Gisterochtend, terwijl ik met m’n kop in de wind op de racefiets zat, realiseerde ik me ineens iets. Iets wat al lange tijd in mijn leven aanwezig is en kennelijk niet voor niets;

Al vanaf de lagere school tijd voel ik me regelmatig een buitenbeentje en daar had ik veel last van. Ik zat in een ander dorp op school dan waar ik woonde en voelde me daardoor zowel niet in het ene als in het andere dorp thuis. Ook groeide ik op met een gehandicapte broer. Daardoor was het bij ons thuis anders dan bij anderen. Ik kende niemand die ook een gehandicapte broer of zus had.

Toen ik voor de eerste keer moeder werd bleek onze zoon gehandicapt te zijn. Daardoor werd ons gezin in één klap een ‘ander’ gezin en ik een ‘andere’ moeder. Weer voelde ik me vaak een buitenbeentje en weer had ik er last van. Niemand in onze nabije omgeving had ook een gehandicapt kind en ik had vaak het gevoel dat anderen mij nooit helemaal begrepen, hoezeer ze daar vaak hun best ook voor deden, niemand leefde het leven dat ik had.

Waar andere kinderen al vroeg in de speeltuin hun eigen gang gingen moest ik onze zoon nog steeds overal bij helpen. Andere moeders zaten gezellig met elkaar koffie te drinken (en naar mij te kijken) en ik moest mijn zoon helpen om de glijbaan op te komen en moest hem duwen op de schommel. Mijn god, wat voelde ik me eenzaam en alleen. Weer voelde ik me dat buitenbeentje. Ik hoorde er niet bij.

En nog steeds is het bij ons thuis anders dan bij anderen. Onze zoon is inmiddels 16 jaar en heeft 24/7 zorg en begeleiding nodig. Nog steeds moet er altijd iemand bij hem zijn en moet ik oppas regelen als wij een avondje samen weg willen. Dit zal zo blijven zolang als hij bij ons woont. Dus, waar de meeste moeders (en vaders!) weer tijd voor zichzelf krijgen en langzaam maar zeker hun eigen gang weer redelijk kunnen gaan, is dat bij mij niet zo. Ondertussen is dat prima. Het is zoals het is en ik heb het geaccepteerd zoals het is. Maar het is en blijft toch anders dan doorsnee.

De afgelopen weken zijn er weer dingen gebeurd waardoor ik weer eens met mijn neus op de feiten werd gedrukt en ik me realiseerde dat ik toch nog steeds een buitenbeentje ben en ik merk dat het me toch nog steeds raakt. Niet zo erg meer, maar toch…

En toen zat ik gisterochtend te zweten op de racefiets en passeerde dit allemaal in mijn hoofd. Ineens, KNAL, realiseerde ik me dat dit allemaal niet voor niets is geweest.

Dat buitenbeentje van vroeger heeft een uniek bedrijf in Nederland op poten gezet, namelijk een wandelcoachbedrijf met als doelgroep ouders en broers en zussen van kinderen met een (verstandelijke) beperking.

Naar mijn weten is May-D coaching het enige bedrijf in Nederland dat wandelcoaching met deze doelgroep combineert.

Dus, wat ik eigenlijk met dit hele verhaal wil zeggen, ik heb er nu zelf voor gekozen om dat buitenbeentje te zijn en ik weet zeker dat het succesvol gaat worden.

Juist omdat ik de enige ben!