Boos

Ik ben boos. En niet zo maar boos. Nee, ik ben boos, verdrietig én teleurgesteld tegelijk.

Ik mantelzorg nu 6,5 jaar voor manlief, beweeg mee in zijn flow, ga mee in zijn ritme en raap hem regelmatig op van de bodem van een diepe mentale put. Daarnaast heb ik mijn eigen leven, met een drukke en hectische fulltime baan, met sporten en de groepslessen die ik geef, hobby’s en vrienden en familie waar ik ook graag tijd mee door wil brengen. Ik voel me vaak net een rietstengel, stevig verankerd, onuitroeibaar, en flexibel genoeg om met alle winden mee te buigen.

Ook ik had mijn ups en downs natuurlijk, maar werd altijd snel genoeg weer mijn eigen sterke zelf. En zo ging het jarenlang best goed. Tot ik eind vorig jaar een keuze maakte met gevolgen waar ik in al mijn enthousiasme geen rekening mee gehouden had. Ik struikelde op LinkedIn over een baan, of eigenlijk over een kans die je maar zelden krijgt. Een start-up in Schiedam zocht een HR Manager om alles rondom HR op te gaan zetten. Iedereen die mij een beetje kent, snapt dat ik als een kind zo blij was – en ben – dat ik deze klus vanaf 1 januari van dit jaar mocht gaan klaren.

De impact van mijn nieuwe baan op Henk was enorm. Van veel thuis werken naar 5 dagen op kantoor. Van zijn anker een groot deel van de dag in de buurt hebben, naar het ineens hele dagen alleen thuis moeten zien te rooien. Zijn eigen angsten en onzekerheden moeten zien te bedwingen. Geen knuffel of aai over zijn bol meer in de buurt. Rationeel kon hij er goed mee omgaan. Emotioneel was het helaas een heel ander verhaal. Een verhaal dat ook op mij flinke impact had.

Het had zelfs zoveel impact dat ik mijn sterke zelf een beetje kwijt dreigde te raken. Het voelde allemaal simpelweg een beetje veel: én een fulltime baan (waar ik nog steeds iedere dag van geniet), én de zorgvraag van Henk, én een schuldgevoel omdat ik vond en vind dat ik Henk te kort doe, én tijd voor mijzelf, én alles in en om het huis doen en regelen. Maar, zo hield ik mijzelf voor: “El, kom op, het valt best mee, dat kan je best.”

Na lang aarzelen maakte ik toch maar een afspraak bij de huisarts. Ik zocht hulp, rekende op begrip en hoopte op een praktisch handvat om mij in en om huis even te ontlasten. En wat kreeg ik? Een preek. Dat ik eerst maar eens na moest denken of ik wel bij “die man” wilde blijven. Want “die man” verandert nooit. En als ik bij “die man” wilde blijven, zou ik moeten veranderen. Om er vervolgens nog even heel fijn aan toe te voegen dat “dat een lang, heel lang, traject zou worden waar ik niet in een maandje of 2 mee klaar zou zijn”. En bedankt!
In plaats van steun, kreeg ik ongevraagd relatie-advies. Ik vertrok met het nare gevoel dat mijn liefde voor Henk er niet mag zijn, dat Henk mijn liefde niet waard is. En, erger nog, ik bleef zitten met het gevoel dat ik op de blaren moet zitten van een keuze die mijn huisarts blijkbaar niet begrijpt. Een keuze die door haar in woord, maar meer nog in gebaar, afgekeurd wordt.

En dus, ben ik boos, verdrietig én teleurgesteld tegelijk.

Het enige goede dat uit dit spreekuur voort is gekomen, is dat het de tijgerin in mij wakker heeft geschut. De tijgerin die al 6,5 jaar vecht voor haar man, haar liefde voor haar man en het welzijn van haar man. De tijgerin is wakker, én klaar om na haar vakantie het gevecht met deze huisartsenpraktijk aan te gaan.

En dat praktische handvat waar ik naar zocht, heb ik inmiddels zelf gevonden: goed is goed genoeg (om er maar eens een thuiszorgterm tegen aan te gooien). Ofwel: ik maak sneller de keus voor iets leuks en laat thuis wat makkelijker de boel de boel. Het onkruid in de tuin groeit immers toch wel, of ik het nu 1x per week of 1x per maand te lijf ga.