Bijzondere week

Maandagavond belt hij mij op: hij wil plantjes buiten op zijn “balkon”.

Ik ben niet gelijk enthousiast, want ik moet het weer regelen.

Van de ene kant weet hij dat ik het druk heb, van de andere kant gaat zijn eigen belang gewoon voor.

Dinsdagochtend scheur ik naar een tuincentrum, koop wat leuke plantjes, en breng het gelijk naar hem toe.

Hij reageert er eigenlijk niet op. Nog teleurgesteld vanwege het feit dat het zwemmen weer eens niet doorging.

Hij kwam daar voor niks, moest teruggebracht worden, werd op zijn kamer gedropt, en daar zat hij dan, eenzaam en verlaten, zoals hij dat uitdrukte.

Blijdschap om de plantjes valt mij niet ten deel, helaas, maar inmiddels weet ik hoe één en ander bij hem werkt, en op later moment zal hij er blij mee zijn, alleen nu nog even niet.

De laatste tijd is hij niet meer misselijk, nadat hij aangaf misselijk te worden van het laxeerdrankje en verpleging het hem (tijdelijk?) niet meer geeft.

Wel afwachten nu of de stoelgang dan weer niet problemen gaat geven.

Maandag gaat hier thuis de laminaatvloer eruit, die is helemaal op en nog van vorige bewoner.

De mannen dachten hier in een leeg huis te komen werken, terwijl degene die de vloer had ingemeten, had gezegd dat ze de meubels dan “gewoon” verplaatsen.

Het verplaatsen gebeurt met redelijk grof geweld, levert een losse dressoirplint op, en een losse lat onder de lattenbodem van mijn bed, waardoor ik ‘s nachts op een licht hellend vlak lig.

Die losse lat onder de lattenbodem zag ik pas de volgende ochtend, bij daglicht.

Vandaar ook het licht krakende geluid toen ik mijn bed instapte.

Woensdag pakken nieuwe werklieden de klusdraad op.

De plinten blijken te onvoorzichtig te zijn verwijderd, waardoor de uitgekozen plint de schade niet dekt en er een hogere moet komen.

Contact naderhand met de firma levert de uitkomst op dat een plint verwijderen altijd schade geeft en de uitgekozen plint sowieso te laag was geweest.

Wie er gelijk heeft, de werklieden of de “firma”, weet ik niet.

De nieuwe lichting werklieden is efficiënt en vriendelijk.

Ze hebben mijn bed uit elkaar moeten halen, zetten het eind van de dag weer in elkaar, en de volgende dag herhalen ze dat nog een keer, zonder mopperen.

Ondertussen ontdek ik tussen keuken en woonkamer nog een lekkageplek op het plafond, veroorzaakt door kapotte standleidingen in ons gebouw.

Dat kan er ook nog wel bij.

Omdat mijn eega al een tijdje bezig is met “vakanties”, zelfs samen met zijn zoon “wilde” plannen heeft voor een verblijf in Spanje, waar hij mij niet enthousiast voor krijgt, al helemaal niet vanwege zijn conditie, en hij daar zelf gelukkig ook niet zo nodig naartoe wil,  “moeten” we iets anders verzinnen.

Hij heeft echt 24 uurs zorg nodig, dat beseft hij zelf gelukkig ook, dus makkelijk is het allemaal niet.

Via via heb ik gehoord over vakantieverblijf in een zorghotel, en daar ga ik, met zijn instemming, werk van maken.

De teamleider van de afdeling is enthousiast en regelt snel en efficiënt alles wat daarvoor nodig is; een zorg minder voor mij, want er komt toch veel bij kijken.

Zelf vind ik het vooral met zijn epileptische aanvallen wel “spannend”, maar we gaan het “gewoon” proberen, zo’n vakantieweekje.

Vrijdag ligt de nieuwe vloer erin en mijn eega komt die bewonderen.

In eerste instantie strandt dat al bij de voordeur, want ik krijg de rolstoel niet naar binnen geduwd.

Dit ging voorheen al niet makkelijk, maar nu gaat het echt niet.

De vloer is waarschijnlijk hoger komen te liggen, waardoor zijn voetsteunen de vloer raken en de doorgang blokkeren.

Ik haal de beensteunen weg, vraag mijn eega met zijn goede been zijn verlamde been te ondersteunen en ze samen omhoog te houden, maar dit houdt hij niet lang genoeg vol.

Ik heb beneden in de berging nog een lage drempelhulp liggen; misschien helpt die net voldoende.

Met veel moeite krijg ik hem daarmee binnen, maar dit is niet voor herhaling vatbaar; er moet een hogere drempelhulp komen.

En zo blijven we bezig..

Zaterdag is onze trouwdag. De afdeling heeft geregeld dat er van hem een bloemetje voor me is, een bonbonnetje en een kaartje waar hij zelf iets opgeschreven heeft, en dat is alles bij elkaar heel lief.

Ik leg sinds “jaar en dag” altijd iets van chocola op zijn kamer, voor de verzorging, en hiermee doen ze nu blijkbaar iets terug.

Zelf is hij blij dat hij mij iets kan geven.

We gaan uiteten bij het nabijgelegen pannenkoekenhuisje, waar het drankje en het hoofdgerecht vlot wordt geserveerd, maar daarna laten ze het afweten qua tempo voor een toetje of koffie, en mijn eega verliest zijn geduld, hij wil weg.

We kunnen niet alles hebben, zullen we (ik) maar denken..