Beschamende politiek; over de rug van mantelzorgers
De afgelopen week was ik te gast bij het programma Meldpunt van omroep Max. De uitzending ging over het zorgen voor iemand met dementie in de thuissituatie. Minister Helder van Langdurige Zorg heeft namelijk besloten dat er geen extra verpleeghuisplekken bij gaan komen. Ondanks de wachtlijst van ruim 18.000 mensen en de verdere vergrijzing.
De, eerder door haar, toegezegde 50.000 extra plekken worden geschrapt en nu wil ze deze zorg gaan realiseren in de thuisomgeving. Als reden geeft zij aan dat dit noodzakelijk is vanwege personeelsgebrek. Maar hoe wordt met het verplaatsen van het probleem het tekort aan mensen opgelost? Want als er geen mensen beschikbaar zijn voor de extra verpleeghuisplekken, hoe zijn ze dan wel beschikbaar in de thuissituatie?
Door mensen met een zware zorgvraag thuis te laten wonen betekent niet dat er ineens in de thuiszorg voldoende mensen zijn om dit op te vangen. Dit lijkt dus een drogreden. Maar verzorging in de thuissituatie wordt dus gezien als welkom alternatief en ik voel de bui al hangen. Opnieuw worden mantelzorgers gezien als oplossing voor financiële en politieke problemen.
Ik vind dit beschamende politiek. Over de rug van mantelzorgers je rijk rekenen en verwachten dat het probleem zich daar vanzelf oplost. Eigenlijk ben ik er wel een beetje klaar mee. Omdat we vanuit liefde zorgen, zullen we dus nooit de handdoek in de ring gooien. We laten onze dierbaren niet in de steek en kunnen straks helemaal geen kant meer op. Dat noem ik emotionele chantage en druk.
Ondertussen ervaart een groot deel van de mantelzorgers een flinke verzwaring van de zorglast en kampen velen inmiddels met lichamelijke en psychische klachten. En het einde van deze verzwaring lijkt nog lang niet in zicht. Mantelzorgers vertegenwoordigen nu een economische waarde van ruim € 22 miljard. Maar op deze manier wordt de kip met de gouden eieren langzaam geslacht.
Meer lezen
Het is werkelijk te zot voor woorden, ook ik merk de laatste jaren meer en meer dat de zorg richting de mantelzorgers gepusht word. Het word alsmaar van kwaad tot erger.
Alles moeten de mantelzorgers maar oplossen of we zelf geen leven hebben. Nou ik kan je vertellen ik doe het met veel liefde maar een eigen leven hebben ho maar!!.
Als de persoon in kwestie nog thuis woont mag (lees moet) je alles zelf zien op te lossen.
Revalidatie kan niet, persoon te goed, extra zorg kan niet zit aan maximale uren, Dagbesteding moet je zelf aanvragen met hele rapportage erbij, paracetamol in boomerweb krijgen omdat het vergruist moet worden kan niet als je het zelf koop bij de Kruidvat (ivm alleen AOW en vele zorgkosten en het is een stuk goedkoper daar). Vervanging huishoudelijke hulp kan niet terwijl persoon in kwestie normaal 2x pw huishoudelijke hulp krijg en het nu 10 dagen zonder hulp moet doen. Van “luier” naar broekje incontinentiemateriaal kan niet want persoon heeft verblijfskatheter. Je word dus ook nog eens van het kastje naar de muur gestuurd en niks kan makkelijk.
Wat wel kan is dat jij als mantelzorger 4x pd naar je moeder kan pm haar medicatie te vergruizen, jij kan wel uren aan de telefoon zitten en van het kastje naar de muur gestuurd worden, als mantelzorger kan jij wel de revalidatie op je nemen en als mantelzorger kan jij wel het huis schoonhouden omdat er geen vervanging is.
Dit alles naast de zorg die je al heb als mantelzorger, je eigen gezin, je werk, je huishouden. Al met al mantelzorger is een robot die alles kan!! hahaha was het maar zo’n feest. Bizar voor woorden. Ze moesten hun ogen uit de kop schamen. De mantelzorger als robot, je bent een administratief medewerker, sociaal medewerker, verpleegkundige, revalidatie arts, zorgmedewerker, hulp in de huishouding, boodschappendienst en noem maar. Mantelzorger ben ik maar dochter zijn, sorry daar heb ik geen tijd voor dus laat staan dat ik tijd heb voor mijzelf, gezin of voor een sociaal leven. Belachelijk!! En dan is de persoon nog in een beginnend stadium van haar dementie.