Beers wereld: Voorbereiden voor het gipsen.

Ik pak een grote berg was uit de wasmand in onze kleine badkamer en gooi die eerst op de grond in de keuken waar de wasmachine staat. Vanuit daar pak ik elke trui en broek van Beer die zakken heeft om te checken op proppen papier. Het is me te vaak gebeurd dat de hele was met een papier prak eruit kwam dus net zoals de labels uit kleren knippen, controleer ik dus alle zakken.

Ik realiseer me dat ik iets moet bedenken om de was te kunnen blijven doen als ik over een week met een gipsen poot thuis zit. Ik denk dat ik maar een wasmand ergens moet zetten in de doorloop waar een rolstoel langs kan maar lastig gaat het wel worden in de smalle gangen hier in huis. De rolstoel en doucherolstoel werden vanmorgen gebracht en ik heb al kunnen oefenen om vanuit de rolstoel op een kruk en vanuit die kruk naar die douchestoel te komen. Het is nou eenmaal niet erg handig gebouwd hier. Straks moet ik in rolstoel kijken of ik mijn bed uit de bedbank kan krijgen zonder op mijn poot te gaan staan. Het voelt in elk geval erg terug naar af aangezien ik dik 4,5 jaar geleden begon met het breken van mijn enkels.

Beer is toch wel behoorlijk bezig met zijn nieuwe werkelijkheid voor de komende week. Natuurlijk zeg ik die dingen niet weken van te voren omdat hij nogal moeite heeft met tijd en ruimte. Dus begin deze week vertelde ik hem dat ik weer eens gezellig naar het ziekenhuis moet gaan en weer gips ga krijgen (mama moet weer gipsen zeggen we maar voor de makkelijkheid).

Ik vertelde verder dat hij na zijn dagbesteding op maandag tot de volgende maandag gaat logeren in zijn logeerhuis. Hij vond het niet heel gek gelukkig. Ook zei ik dat hij op zijn vaste cijferdagen daar ook een cijfer krijgt maar ik kon niet beloven welk cijfer dat zou zijn. “Laat het maar een verrassingscijfer zijn, Beer”, probeerde ik, waarop hij was wazig voor zich uit staarde.

Met het willen herhalen van zijn hele weekschema merkte ik op dat hij het toch wel spannend vindt allemaal. Het moment van thuis komen heb ik zijn zusje nog maar voor de zekerheid verteld hoe belangrijk het is dat ze klaar staat om samen met hem naar de feestwinkel te gaan. Hoop dat ze zich er als een echte hulp aan gaat houden. In elk geval is deze week alles samen gekomen met wat ik allemaal voor elkaar moest gaan krijgen. De gemeente mevrouwen kon ik een email sturen dat hun vriendelijke bezoekje van laatst gedeeltelijk niet door hoeft te gaan voor het zoeken van vervoer van Beer naar zijn zaterdagopvang.

Dat niet doorgaan van 2 keer logeren per maand, kwam net zo heerlijk een maand voor de operatie uit zodat ik stress kreeg over wie Beer dan die zaterdagen die weer terug kwamen, heen en weer kon gaan rijden. De tip van een regiotaxi vond ik niet een geslaagde aangezien Beer dan onbegeleid in een busje zou gaan zitten met elke zaterdag een andere route voor de oudere of krakkemikkige andere Hagenaren. Het beeld van Beer die wild fladderend, keihard zijn cijfers met gekke geluiden zou gaan laten horen deed me behoorlijk doen schrikken, ik denk die andere regiotaxi bezoekers straks ook.

Andere opties zoals vrijwilligers die met hun eigen vervoer uit naastenliefde ons konden helpen, bezorgde me warme gevoelens maar ik denk toch dat je beter iemand kan hebben die de doelgroep Beren goed kent. Dus na bellen met de instelling en wat zij konden betekenen vanuit de WLZ was een beter idee. Uiteindelijk komt onze vaste chauffeur Beer op die zaterdagen halen en brengen, waar ik me zeer blij en gerustgesteld door voel.

De begeleider die Beer al vanaf dat hij 4 jaar is zo nu en dan over de jaren heen komt ophalen om iets leuks mee te doen kan ik voor een paar zondagen inhuren en zo heb ik in elk geval de maand februari geregeld. En wat een rust geeft dat.

Beer ging vanmorgen vrolijk de taxi weer in met zijn Thomas filmpjes die hij op Youtube bekijkt volledig in zijn systeem. Het grappige van zijn spraaktaal stoornis is dat hij zoveel taal wil uiten maar dit blijkbaar niet verder eruit krijgt dan de titels van de serie van verhaaltjes. Ik hoor de laatste tijd vaak zeggen ;”De kranige vlooien”, zomaar vanuit het niets en verdacht lijkend op de stem van Erik de Zwart die de verhalen inspreekt. Ook andere titels van Salty of Elizabeth en de stoomvrachtwagen bijvoorbeeld. Het mooie is dat hij die tekst die hij wel kan uitspreken zo mooi foutloos zegt met veel drama erachter dat ik altijd even stiekem moet gniffelen. Verder wens ik natuurlijk dat hij wel die tekst zou kunnen uitspreken want wat zou zijn leven dan makkelijker worden. Dat maakt me dan weer een beetje verdrietig als ik daar over nadenk.

Nu nog zorgen dat ik er goed uitkom, uit dat ziekenhuis zodat ik weer daarna aan de bak kan. De mantelzorger die zichzelf mantelzorg geeft, samen met haar kind. Eigenlijk is het gewoon best grappig allemaal. Zo moet ik er gewoon mee omgaan om niet geheel gek te worden.