Beers wereld: Sterker worden

Zo in de derde week van het gipsen merk ik dat ik er steeds beter in ga worden de draad weer op te kunnen pakken maar dan op een aangepaste manier natuurlijk. Want het verzorgen op 1 poot blijft toch wel een uitdaging.

Zo had ik afgelopen maandag de taxi vanuit de verzekering gereserveerd om naar Rotterdam af te reizen en daar met die gammele leenrolstoel door de enorme grote hal van het Erasmus naar de gipskamer te rollen waar ze blijkbaar niet op mij aan het wachten waren, alles was zo’n beetje fout gegaan met de opname en daarna dus ik keek niet erg raar van op. Wel waren de 180.000 hechtingen behoorlijk pittig om er uit te halen en een te enthousiaste gipsmeesteres bond het nieuwe gips met sneeuwpopjes er wel erg strak omheen. Ze had nog net geen zweep.

Zo had ik thuis gekomen zo’n mega druk op die rot poot dat ik even 2 nachten niet of nauwelijks kon slapen. Ik leerde mezelf maar slapen met mijn die poot recht omhoog in de hoop dat de knelling wat zou af nemen. Dan moest ik zorgen dat ik makkelijk terug kon komen voor nieuw gips uit een stad waarin wegen weer afgezet waren met boze boeren zonder weer 1,5 uur op de taxi terug in de zenuwen te zitten wachten omdat Beer ook thuis zou worden gebracht door zijn eigen taxi. Gelukkig was het nieuwe dit keer groene gips er beter opgezet en kon ik weer een beetje beter slapen zonder acrobaten oefeningen.

Beer begint al behoorlijk aangepast gedrag te laten zien met het kleine beetje uit zich zelf dingen doen voor mij zoals de doucherolstoel na het douchen weer aan het begin van de douche te zetten, zonder dat ik daarom hoef te vragen. Het zelf zijn papier snippers opruimen, dat is nog altijd een brug te ver maar ik waardeer de kleine dingen enorm nu. Wel is het nog steeds wachten op bericht van de arts die een sein moet gaan geven wanneer welke medicatie kan worden ingezet. Blijkbaar duurt het erg lang om alle 2 de groepen te informeren welk gedrag Beer laat zien waarop een medicijn kan worden ingezet. De pest is alleen dat ik daar niet meer in gehoord wordt blijkbaar terwijl Beer hier thuis een privé feestje aan het houden is met de polonaise en slingers boven zijn hoofd waarin een soort niet bestaande alcohol in gegoten lijkt te worden want zijn geluiden worden met de dag nog steeds harder en harder. Het blijft een wonder dat er geen boze buren aanbellen en dat ik nog maar 1 keer de afgelopen weken finaal en compleet uit mijn dak ben gegaan, waarna ik me diep verdrietig en lamgeslagen voelde. Want terug schreeuwen werkt echt niet. Huilen kan wel eens werken om de opgekropte frustraties er uit te spoelen. Dat weer wel.

Dan ben ik ook nog er achter gekomen dat de bommen die eenzijdig geworpen blijven worden van de kant die al 10 jaar geleden vertrok mij niet meer klein kunnen krijgen. Wel moet ik ze telkens opvangen, parkeren en manieren zoeken om er mee om te kunnen gaan. Zo was de strijd om medicatie tegen te kunnen houden verloren aan die kant vanwege de zorgplicht van de behandelaar die die plicht dus erg serieus neemt. Nu kwam er ineens na 10 jaar de verplichte kinderalimentatie en er alles aan doen die niet of minder te moeten ophoesten een dikke mail waarin eenzijdig werd besloten Beers’ deel te gaan stoppen omdat hij nu met de Wajong geheel in eigen onderhoud zou kunnen voorzien. Ook zou ik of Beer even alle maanden moeten gaan terug betalen die hij na zijn 18e heeft ontvangen wat volgens de berekening bijna 4000 euro was wat natuurlijk niet klopt omdat Beer pas de Wajong kreeg na het stoppen van zijn school.

Ik zag Beer voor me die met zijn laptopje in zijn hippe tas op zijn scooter naar zijn werk aan het rijden was om daarna af te spreken in de stad met vrienden om even lekker een hapje te gaan eten van zijn verdiende geld om met zijn nieuwe iPhone foto’s laten zien van zijn stedentripje wat hij met zijn vriendinnetje romantisch langs de Seine in Parijs heeft gemaakt waar ze met hun blote voeten zaten te picknicken in het park, na het shoppen van leuke kleren.

Weer moest ik deze bom een plek gaan geven en zocht advies bij mijn advocaat die net op het punt stond om op vakantie te gaan. Die kon me snel even vertellen dat de betaler dit verzoek tot stopzetten bij de rechter moet gaan neerleggen of ik ga toch akkoord wat me een procedure bespaard die gek genoeg tegen Beer zelf gehouden moet gaan worden met mij als verdediger van Beer. Ik bedacht me ineens de droom die ik had tijdens de operatie waaruit ik wakker werd na de narcose. Ik moest huilen en de verpleegkundige vond het wel grappig dat ik steeds bleef zeggen dat ik ‘alleen maar mijn zoon aan het verdedigen was!!’. Gelukkig was het toen maar een droom maar ik realiseer me dat ik dat al Beer zijn hele leven aan het doen ben. Dat het nu zijn tol gaat eisen is mij duidelijk in de energie die ik voel afbrokkelen van die aanvallen die maar door blijven gaan.

Vastberaden heb ik gereageerd dat ik zo langzamerhand het zat ben in de verdediging te moeten gaan en dat ik alleen wel verder ga in het aanvullen van de nodige behoefte van Beer die gek genoeg niet stopt met 18 jaar of 21. Wel betaal ik geen cent terug, dan moet er maar wel naar de rechter worden gegaan. Vaak is kiezen voor een uitweg die misschien door andere als zwak gezien wordt de enige manier om te kunnen blijven staan als je zo’n ‘zorgintensiefgezin’ hebt zoals die van mij.

En zwak, zo voel ik me lichamelijk maar ik merk dat ik steeds sterker ga staan. Sterker in de manier waarop ik met Beer omga. Sterker waarop ik zijn zusje gister uitzwaaide die maar lekker een weekje gaat skiën met een vriendje en ik straks op beenkruk hopelijk niet omvallend naar de feestwinkel ga lopen met Beer. Sterker in mijn gevoel van ‘no bullshit’ meer accepteren van de kant die altijd oorlog wil.

Oorlog voer je samen en niet alleen. Dan bloed het straks vast een langzame dood mag ik hopen terwijl Beer, zijn zusje en ik samen verder gaan naar een wat makkelijker en rustiger leventje.

‘Mama is een beetje…’ zegt Beer. ‘Mama is een beetje moe Beer, maar alles komt wel weer goed’!