Ik heb een autistisch kind: ‘Ik ben er niet klaar voor!’

Ik zit met Christy achter de computer. We doen op Scula reken en taal spelletjes, althans dat proberen we want Christy heeft er niet veel zin in. Het lijkt dat op het moment een spelletje educatief is Christy er geen zin in heeft. Toch probeer ik haar te motiveren om door te gaan. “Zou je niet zelf een boekje willen lezen, of zelf willen schrijven”. Twee grote donkere ogen kijken mij aan met een blik van, moet dat? Christy is elf jaar, we doen de spelletjes op Scula op het niveau van groep 1/2, maar ze heeft het er moeilijk mee. Christy heeft geen besef van het feit dat zij anders is. Op school doet ze lekker mee maar haar ontwikkeling gaat traag. Langer dan 10 minuten bezig zijn met hetzelfde is maximaal. Omdat ik niet wil dat ze een hekel aan de Scula oefeningen krijgt, ze doet het immers op school ook, zet ik er niet te veel druk op. Misschien was het niet het meest handige moment om met haar te gaan zitten. Ik was vanwege bezigheden drie avonden laat thuis. Dat betekende voor Christy een verstoring in het dagelijkse ritme wat direct te merken was in haar slaap gedrag. Ze was dus erg moe. Het oefenen op groep 1/2 niveau bleef de hele dag een beetje in mijn hoofd hangen. Elf jaar en groep 1/2 stof nog niet aan kunnen.
Toen ik haar vanmiddag ophaalde bij de SBSO stond in voor de deur te wachten en las de affiches op de deur. En ik zag dit affiche.

Ik realiseerde mij opeens dat we voor Christy ons moeten gaan oriënteren op VSO, voortgezet onderwijs. Terwijl je nog met de groep 1/2 stof bezig bent moeten we ons gaan voorbereiden op een nieuwe school. Ik kreeg een beklemmend gevoel. Hoe zal dat gaan? Ik kan me er nog helemaal niets bij voorstellen. Luisterend naar K3 en spelend met haar popjes moeten we straks naar het middelbaar onderwijs. Toen onze oudste dochter Nora naar de brugklas ging waren we blij en trots. Nu kijken we er met Christy met grote onzekerheid naar. Het duurt nog een jaar spreek ik mezelf moed in. Het zal vast wel goed komen. Ik probeer nooit teveel aan de toekomst te denken met Christy maar met een volgende stap qua school heb je geen keuze, je moet verder. Met een ontwikkelingsleeftijd van 4 naar de middelbare school. Ik probeer me een voorstelling te maken maar het lukt me gewoon niet. Ik ben er niet klaar voor. Ondanks dat ik een ras optimist ben word ik er een beetje triest van. Morgen weer een nieuwe dag, dan zie ik het vast weer positiever. Het leven van een vader van een kind met autisme wordt gekenmerkt door bergen en dalen. Als je op de top staat zie je de toekomst zonnig in, in het dal kijk je naar boven en vraag je je zelf af, hoe kom ik weer zo snel mogelijk op die top. Er is maar één antwoord, acceptatie. Neem de dingen zoals ze zijn en haal er uit wat er in zit. Want zo’n bijzonder kind als Christy verdient alle liefde en inzet om in haar eigen ongrijpbare wereld veilig en gelukkig te zijn.