Ik heb een autistisch kind: ‘Tegen beter weten in’

Christy is nu bijna 12 jaar. Een leeftijd waarbij je aan de volgende stap in haar leven moet gaan denken, het voortgezet onderwijs. En ik geef het eerlijk toe, ik zie daar enorm tegenop.

Ik kan me de tijd nog goed herinneren dat Christy’s grote zus Nora naar de brugklas ging. Opeens was het niet meer dat kleine meisje maar een echte grote meid. De verandering in de brugklas vond ik destijds enorm.

Omdat Christy ook voor deze grote overgang staat werd er op 11 en 18 oktober j.l. een IQ onderzoek gedaan, o.a. om te bepalen op welk niveau zij zich bevindt. Het laatste onderzoek was alweer van een paar jaar geleden. Ik kon niet wachten tot dat ik de resultaten binnen zou krijgen. Tegen beter weten in hoopte ik op een positieve uitslag.

Deze week kwam de envelop met de uitslag binnen. Net als bij mijn loonstrook sloeg ik de inleiding over en ging gelijk naar de laatste pagina, de conclusie. De rest zou ik later wel lezen. Nu ben ik niet zo snel emotioneel maar toen ik de uitslag las stond het huilen mij nader dan het lachen.

Een paar passage’s: “ Bij een kalenderleeftijd van 12 jaar komt de referentieleeftijd uit op 5,3 jaar “ Christy gaat van licht/matig verstandelijk gehandicapt naar matig verstandelijk gehandicapt “ Vergeleken met het vorig onderzoek in 2015 is de cognitieve ontwikkelingsleeftijd hetzelfde gebleven. De achterstand ten opzichte van leeftijdgenootjes wordt groter “ De conclusie is dus dat de ontwikkeling stagneert, en dat al een paar jaar. Onwillekeurig denk je dan, was dit het dan? Gaat Christy zich niet meer verder ontwikkelen? En hoe dan op het VSO, Voortgezet Speciaal Onderwijs. Moet ik er nu al in berusten dat dit het niveau zal blijven? Ik ben van nature een vechter dus mijn antwoord is NEE. Misschien houd ik mijzelf voor de gek maar ik blijf er in geloven dat er meer in Christy zit dan wat er uit komt. Ik zal dan ook tot het bittere einde doorgaan om te proberen het maximale uit Christy te halen. Dit zal niet meevallen omdat Christy een zeer duidelijk onderscheid maakt tussen school en thuis. School is om te leren en thuis is om te spelen. Als ik dan ook probeer haar thuis iets te leren ontaard dat meestal in een strijd. “Nee papa, Scula is voor op school” is hetgeen ik steevast elke avond hoor. Het laatste wat ik wil is dat ze leren als een obsessie gaat zien, dus ik zet er niet een al te grote druk op. Jammer is het wel. De juffen op school doen hun uiterste best. Daarom is zo’n uitslag heel teleurstellend.

En hoe nu verder? We zullen moeten gaan kijken welk onderwijs voor Christy passend is. De volgende zoektocht in de reeks van zoektochten die we al achter de rug hebben. Ik ga alle opties bekijken, degene voor Christy haalbaar en de optie voor ons als ouders haalbaar. Hopelijk komen we ergens uit waar we toch weer verder mee kunnen.

En ik zelf ? De conclusie van het onderzoek is hard. Maar ik zal door blijven gaan. Zoals een vriendin van mij het treffend verwoordde: “ Als jij denkt dat er meer inzit zou ik het er niet bij laten zitten. Het zal je veel energie kosten maar het is jouw dochter dus logisch dat je daar je best voor doet”