Anders denken

Soberheid maakt creatief. Ik geloof daarin. En bekijk mijn spullen daarom graag met andere ogen. Groeiende lappen-stapel? Doe mij maar kussenhoezen met herinnering. Uitgekeken op de Ikea-Expedit? Leg ‘m op zijn zij, behang de deurtjes, voilà, een nieuwe kledingkast. Ik geef mijn eigen twist aan wat er is, verlaat daarbij nogal eens het gebaande pad. En dat is precies waarom ik mijn vak zo leuk vind.

Gekreun, geklaag, gemopper. De aangeharkte wet- en regelgeving in de zorg maakt weinig mensen blij. En natuurlijk, ontzettend vervelende situaties zijn zeker te vinden. Veranderingen zijn bovendien niet altijd makkelijk, soms misschien onmogelijk. Mij hoor je dan ook geen hosanna roepen. Tegelijk pleit ik voor een andere focus. Laten we kijken naar wat nog wél kan. En daar het maximum uithalen. Nieuwe invalshoeken zoeken. Zodat we, met een dubbelzinnige knipoog richting overheid, toch lekker onze eigen oplossingen waarmaken.

Organizer

Hoe ik dat bedoel? Lees even mee. Een vrouw belt mij. Met één heldere boodschap: ik wil meer zorg voor mijn man. Als ik de volgende dag aanbel, tref ik beiden in pyama. Het is drie uur ‘s middags. De eettafel ligt bezaaid met administratie. Het aanrecht verdwijnt onder opgestapeld serviesgoed van wie-weet-hoe-lang. Wasgoed overal. Plus een verhaal waaronder stress en hulpeloosheid schuilgaan. Omdat haar indicatie – toen nog AWBZ – individuele begeleiding toestaat, roep ik de hulp in van een professional organizer. Huis opgeruimd – lucht! Extra zorg? Niet meer nodig.

Fries

Ander voorbeeld. Een 79-jarige dame zorgt voor haar man met Parkinson/dementie. Vrijwel alleen. En ook intensief. Bijna de gehele, relatief hoge, zorgindicatie (ZZP-6) vult ze, gekozen, zelf in. Dat vergt nogal wat. Ze zou best wel een week of twee ‘respijt’ willen. Kan haar man naar een zorghotel?

Ik moet haar teleurstellen. Logeeropvang in een verpleeghuis zou wel moeten lukken. Helaas geven de Amsterdamse zorginstellingen geen thuis. En dan, al doorpratend floept er ineens een lampje aan: mijn klant heeft Friese wortels. Twee van haar zussen wonen nog in haar geboortedorp en daar is ook een verpleeghuis… Kan ze ontspannen uit logeren en toch af en toe haar man bezoeken. Bijkomend detail: de Friese zorgmedewerkers zijn toch echt opvallend veel toeschietelijker dan mijn eigen stadgenoten.

Koreaans

Nog eentje? Recent: een vrouw zorgt voor haar dementerende moeder die steeds vaker in haar moedertaal – Koreaans – terugvalt. Niemand verstaat haar. Dus zoekt de dochter, vooruitlopend op toekomstige communicatie, een Koreaans sprekend begeleidster.

Nu deel ik mijn zoektochten graag met collega’s. Samen weet je meer. En is je netwerk groter. Dat blijkt. Mijn collega heeft toegang tot Koreaanse kerkgangers. Al snel dient zich daaruit een dame met belangrijke plus aan: ze kookt graag en goed kimchi. Mijn klant is blij verrast, maar de match met haar moeder heeft op dit moment nog niet plaatsgevonden. Ik schat de slaagkans groot.

Onverwachte oplossingen zijn vaak gewoon veel ‘leuker’ dan een keurige herhaling van zetten. Voor mijn klanten. Ze voelen zich écht geholpen. Voor mezelf. Ik houd ervan om tot de bodem te gaan en vervolgens ergens anders boven te komen.

Mijn inspiratie haal ik overal. Deze is van mijn dertienjarige dochter, terugkijkend op haar eerste jaar middelbare school: ‘Het is zo gek te bedenken dat ik vorig jaar niet wist dat ik zoveel niet wist.

Wat zou er dan nu zijn wat ik allemaal nog niet weet?’