Als mijn vader zijn hondje moet missen… #dementie

Afgelopen week was een hele trieste voor mijn vader. Van maandag op dinsdag werd zijn 14 jarige hondje Wimpie hartstikke beroerd. Drie dagen en nachten is mijn vader met hem bezig geweest, om te proberen het arme beest weer op te lappen. Helaas werd hij alleen maar zieker. Mijn broers, zussen en ik zagen al snel in dat al die moeite tevergeefs was. Het beestje was al stervende…

Papa wilde er op donderdag nog niet aan. “Hij is toch nog maar één dag ziek, Mallijn. Hou er over op”, zei hij toen ik vroeg of het misschien beter zou zijn om het beestje uit zijn lijden te verlossen. ’s Avonds – toen mijn zwager kwam checken – begon hij te twijfelen maar vrijdagochtend belde hij me al heel vroeg om te zeggen dat Wimpie op sterven lag en zich steeds wilde verstoppen onder de Hortensia, in de tuin. Er klonk paniek in zijn stem dus zo kwam het dat ik voor het krieken van de dag al bij hem aan de keukentafel zat en we Wimpie samen observeerden. Zo’n beslissing neem je nou eenmaal niet zo maar. Daar moet je als liefhebbend baasje natuurlijk wel écht achterstaan …

We snappen allemaal zo goed waarom papa er zo’n moeite mee heeft. Verdriet om het overlijden van een huisdier is altijd erg. Maar hier komt nog bij dat dit hondje het laatste levende wezentje is, waar hij voor heeft kunnen zorgen. Na het overlijden van mijn moeder had hij nog twee hondjes. Dat gaf hem destijds een doel. “Ik moet toch door want ik heb die beestjes nog”, zei hij vaak. Een van hen – een langharig en zeer eigenwijs teckeltje – overleed anderhalf jaar geleden. Papa kreeg daar een behoorlijke knauw van. “Maar gelukkig heb ik Wimpie nog om voor te zorgen” zei hij toen we dat beestje begraven hadden. Maar nu heeft hij niets meer en dat valt lang niet mee. Het lijkt papa verschrikkelijk om echt helemaal alleen over te blijven.

Papa bleef maar twijfelen en toen mijn broer na een tijdje binnenkwam hebben er samen een tijdje over zitten praten; hoeveel kwaliteit van leven heeft dit beestje nou nog, is 14 niet een hele hoge leeftijd voor een hond, was hij niet al een tijdje kwakkelig, werd hij niet erg mager, hoe lang zou het duren voor hij een natuurlijke dood zou sterven en mag je dat Wimpie aandoen.. Ineens was papa er uit: “Bel de dierenarts maar, Mallijn!” Gelukkig kon ze al vroeg in de middag langskomen. En ook zij was heel stellig: Hier was geen redding meer mogelijk.

In papa’s armen – met al zijn kinderen er omheen – is Wimpie vredig ingeslapen. Ook wij waren allemaal behoorlijk van de kaart. Papa’s laatste trouwe ‘allessie”, die er altijd voor zorgde dat hij nooit echt alleen achterbleef, als wij de deur achter ons dicht trokken. Papa’s doel in zijn leven, waar hij de hele dag tegen aan zat te kletsen en voor zorgde. Papa’s trouwe vriend, die hem altijd even blij verwelkomde, als hij thuis kwam van boodschappen doen. Wimpie is niet meer en hoe gaat papa dit verwerken? Hoeveel impact heeft dit op zijn situatie?

Toen ik papa de volgende ochtend kwam halen om boodschappen te doen, stond hij niet – zoals gewoonlijk – met zijn jas, tas en hoed op – klaar voor de deur. Sterker nog, ik zag hem ook niet in de woonkamer. Toen ik de voordeur open maakte, zag ik dat de tuindeur openstond en hoorde ik dat papa Wimpie stond te roepen. Hij was in alle staten. “Oh Mallijn gelukkig ben je er, ik ben al een uur aan het zoeken, waar zou hij toch zitten?”

Ik kon wel huilen…..