Als mijn vader zich omringt met foto’s #dementie

Mijn vader is de afgelopen weken ineens heel druk met foto’s. Niet uit de fotoalbums van vroeger want die heeft hij na het overlijden van mijn moeder meteen het huis uit gedaan. Nee, hij heeft ineens allemaal losse foto’s gevonden. Die bewaarde hij, nadat mama stierf, op stapeltjes in zijn kast maar nu ineens ‘moet daar iets mee’. Ik kreeg de afgelopen weken elke zaterdag met boodschappen doen een extra opdracht: fotolijstjes kopen!

Alle losse foto’s moeten namelijk netjes in lijstjes gestopt en neergezet of opgehangen worden. Naast alle ingelijste oudere foto’s die er al hangen van mama, van ons als kinderen en natuurlijk kiekjes van de vele kleinkinderen die papa en mama hebben. De foto’s die hij nu wil inlijsten zijn allemaal vrij recent. Afbeeldingen van hemzelf (gemaakt door Claudia, onze Mantelzorgelijk fotografe) maar ook van zijn zes achterkleinzoons, zijn overleden hondjes en inmiddels natuurlijk van zijn nieuwe hondje.

Na het boodschappen doen gaan we dan samen aan de slag. Foto’s op maat knippen, inlijsten en dan een plaatsje zoeken. Eerst de staande. Dat valt lang niet mee want het stond altijd al behoorlijk vol. Maar papa neemt het niet zo nauw. Waar éen foto kan staan, kunnen er er ook best twee. We schuiven en schikken, net zo lang tot blijkt dat we lijstjes te kort komen. Maar dat is voor papa geen enkel probleem. De losse foto’s worden gewoon als derde in rij tegen het raam aan geplaatst.

De hangende foto’s zijn een groter probleem. Hoe hang je de nieuwe nou mooi tussen de oude? Terwijl ik probeer te bedenken hoe we ze moeten herindelen is papa al aan het hameren en hangt alle lijstjes op. Dat er nauwelijks ruimte tussen de lijsten zit boeit hem niet. Voldaan gaat papa zitten. Samen kijken we naar het resultaat. Het is in mijn ogen een wel heel grote verzameling. Echt waar.. Het Nationaal Nederlands Fotomuseum is er niks bij! Eigenlijk ziet het er niet uit en heb ik medelijden met zijn thuishulp, die alles moet gaan afstoffen. Maar papa kijkt tevreden en zegt: “Jij vindt er misschien niks aan maar ik wel. Weet je  dat elke foto voor mij een verhaal heeft? Ik heb nu iedereen fijn om me heen. Daar geniet ik zo van.”

Het muntje valt meteen.. Zich omringen met zijn foto’s en herinneringen geeft hem duidelijk een gevoel van vertrouwdheid, geruststelling en veiligheid. En het mooie vind ik, dat hij het zelf zo bedacht en uitgevoerd heeft. Ik ben ineens hartstikke trots op hem en maak nog even snel een foto, voor mijn eigen herinnering.