Als mijn vader gevraagd wordt voor Project Waaks! #dementie

Mijn vader wantrouwt tegenwoordig alle post die hij krijgt. Het komt niet zo heel vaak meer voor dat instanties hem direct aanschrijven maar als dat een keer per ongeluk wel zo is, is hij in alle staten.

Afgelopen week kreeg hij – als hondenbezitter – vanuit onze Gemeente Gooise Meren een oproep om mee te doen aan project WAAKS! De gedachte achter Waaks! is dat hondenbezitters vaak op straat zijn en dan voornamelijk in hun eigen wijk. Daardoor kennen zij de buurt goed en situaties die afwijken vallen hen vaak als eerste op. De politie en de gemeente vragen daarom alle hondenbezitters om met hen samen te werken. Best een goed idee, mits je daar de juiste personen voor vraagt..

Toen papa mij om 14.00 uur op mijn werk belde, wilde hij het liefst dat ik onmiddellijk naar hem toe zou komen. “Ik heb toch zo’n idiote brief gekregen. Wat denk je? De Gemeente vraagt of ik met Wimpie de buurt ga bewaken. Kan je je voorstellen, waarom ik? Kan je even naar me toe komen om te kijken of het wel echt zo is, Mallijn?” Ik had geen idee waar hij het over had maar beloofde om na mijn werk tegen vijven meteen te komen. Hij belde me daarna nog drie keer, zo vol was hij ervan!

Toen ik aan het eind van de middag bij hem naar binnen stapte was hij heel nerveus. Papa nam de oproep namelijk uiterst serieus, alhoewel hij twijfelde aan ‘zijn kunnen’.. “Mallijn, wat moeten ze nou met z’n oude demente man? Mijn hond is daar toch ook helemaal niet geschikt voor?  Hoe kunnen wij nou samen waken over deze buurt? Wimpie is niet eens een waakhond!” Ik was in eerste instantie alleen maar flabbergasted over het feit dat hij zichzelf ineens “dement” noemde. Dat komt eigenlijk nooit voor. Hij vindt zelf namelijk dat hij ‘gewoon oud en dus vergeetachtig is’.

Drie keer vroeg hij me de brief ‘luid en duidelijk’ voor te lezen. Naar mijn uitleg dat het hier om een algemene oproep ging, werd niet geluisterd. “Wie bakt me nou zo’n poets, Mallijn? Zouden Nenk en Jaan hier achter zitten? Herken jij iets dat op hen kan duiden? Ik heb ze al gebeld maar ze ontkennen” De Gemeente zou toch niet echt denken dat twee van die oude knakkers samen de buurt kunnen bewaken?”, doelend op zichzelf en Spikey ( die hij gewoon consequent Wimpie blijft noemen ;) ) Na heel veel heen en weer gepraat werd papa wat rustiger maar toen ik de brief wilde meenemen mocht dat niet. Hij wilde hem ook even aan ‘die jongens’ van de thuiszorg laten lezen. “Die horen namelijk nog wel eens wat.”

Na het eten – rond een uur of half acht – belde hij me weer. Hij had de ‘jongens’ van de thuiszorg gesproken en die vonden het ook een rare brief. “Dat zag ik aan hun ogen” zei hij toen ik vroeg wat ze dan hadden gezegd. “Mallijn, ik moet ook naar één of andere keuring staat in de brief. Ze zouden toch niet Wimpie van me afnemen, als ik niet door die keuring heen kom?” Ik legde hem uit dat het niet om een keuring ging maar een bijeenkomst waar de politie zou uitleggen, waar je als wandelaar zoal op moest letten. Dat stelde hem gerust en we hingen op.

De volgende ochtend, toen ik hem met de auto op ging halen om boodschappen te doen, kwam hij naar buiten lopen met die brief. Zonder gedag te zeggen, ging hij zitten en begon er meteen weer over. ” Ik heb een besluit genomen hoor, Mallijn. Ik reageer gewoon niet op die oproep. Straks vinden ze dat ik niet geschikt ben voor een hond en nemen ze hem af. We doen net of ons neus bloed. Ik kan toch niet zonder dat beestje!” Ondertussen las ik snel de tekst die hij op de envelop heeft geschreven…

Arme pap! Hij denkt werkelijk dat de Gemeente hem zijn hondje wil afnemen. Hij gooit er zelfs zijn ‘gewoon oud en dus vergeetachtig’ voor overboord. Dement! staat natuurlijk ook veel indrukwekkender.