Als mijn vader de kluts kwijt is.

Het komt de laatste tijd regelmatig voor. Ik kom even bij mijn vader langs voor een klusje en hij zit een beetje triest voor zich uit te kijken. Starend bijna, naar iets dat ik niet zie. Normaal ziet hij me meteen door het raam, als ik het tuinpad opkom. Maar op zulke momenten kijkt hij dwars door me heen. Zodra ik binnen ben en naast hem sta, breekt zijn blik open – bijna opgelucht – en we zitten onmiddellijk in een gesprek:

“Wat goed dat je er bent! Welke dag is het vandaag?”
“Het is woensdag vandaag. Is er iets dan?”
“Nou, ik ben net bij de kliko geweest en daar staan wel tien vuilniszakken bovenop. Welke dag is het vandaag?”
” Het is woensdag vandaag en de vuilniswagen komt op dinsdag.”
” Woensdag? Het was gister toch zondag?”
“Nee pap, vandaag is het woensdag dus gister dinsdag en toen kwam de vuilniswagen voor je kliko.”
“Woensdag? Hoe kan dat? Ik zou zweren dat het gister zondag was!”
“Maar pap, wat is er dan?”
“Nou die vuilnis moet weg dus dan kan ik het morgen met de vuilniswagen meegeven!”
“Nee pap, die komt pas over 12 dagen weer. Eerst wordt de groene en volgende week dinsdag de grijze kliko geleegd.”
“Dan pas? En welke dag is het vandaag?”
“Woensdag!”
“Dus morgen legen ze de grijze kliko?”
“Nee, over 12 dagen.”
“Het moet niet gekker worden,is het een feestdag dan?”
“Nee pap, de bakken worden om de week geleegd.”
“Dus welke dag zeg jij dat het is?”
“Woensdag.”
“Woensdag? En welke dag komt de vuilnisman?”
“Dinsdag.”
“Dus morgen komt de vuilnisman?”
“Nee, want morgen is donderdag!!”
“Hoe bestaat het, schiet mij maar lek!”

En zo komen we elke dag wel weer iets tegen voor op zijn planningsbord. Een overzichtelijk bord waar we alle dingen die hij moet onthouden op geschreven worden. Ik ben alleen bang dat als het in dit tempo doorgaat, we weldra aan een veel groter exemplaar moeten..