Als ik kon

Ja, ik ben schuldig…

…want ik zette niet mijzelf maar mijn man op de eerste plaats toen hij een beroerte en een hartaanval kreeg, allerlei verschillende operaties moest ondergaan waarvan er eentje ook nog helemaal verkeerd ging, en het uiteindelijk tot een amputatie kwam. Dat alles gebeurde in de afgelopen tien jaar.

Ik zou een boek kunnen schrijven over alles wat er gebeurd is. Je kunt jezelf nou eenmaal niet altijd op de eerste plaats zetten in het leven, maar ik heb het overleefd en ik ben gezond. Mijn man is een paar maanden geleden overleden. Voordat mijn man ziek werd zorgde ik voor mijn vader en moeder en de moeder van mijn man.

Het is altijd goed om te proberen om goed voor jezelf te zorgen, maar soms moet je gewoon de hele nacht wakker blijven om over een zieke dierbare te waken. Soms moet je dagenlang in een ziekenhuisstoel slapen, snel iets te eten zien te bemachtigen, al is het maar iets uit de automaat terwijl je uren achter elkaar bezig bent met de zorg voor een ander. Soms huil je jezelf in slaap en soms moet je de belangenbehartiger zijn voor iemand die niet meer voor zichzelf kan opstaan.

Achteraf besef ik dat je tijdens de mantelzorg niet echt beseft hoeveel tijd er verstrijkt zonder dat je het in de gaten hebt.

Je wordt sterker dan je ooit gedacht had, je hebt meer compassie en empathie en je bent voor altijd veranderd door deze ervaring.

Ik zou het allemaal zo weer doen en ik mis mijn man vreselijk.

Ik spreek trouwens niet voor anderen, dit is alleen maar mijn persoonlijke ervaring. We hadden een geweldig leven samen, we waren 57 jaar getrouwd.

Als ik kon

Als ik kon

Dan zou ik met mijn toverstafje zwaaien

En al je dromen waarmaken

Het zou zo gebeurd zijn

En alles is gloednieuw

Honderdduizend regenbogen

Gekleurde regen daalt neer

En spoelt al je zorgen weg

Spoelt al je pijn weg

Geen tranen meer

Op je kussen

Geen eenzaamheid meer van binnen

Alleen honderdduizend regenbogen

Op hun kleuren zweef je weg

Theresa M.