Als het niet je man is die je slaat, maar je kind

Recentelijk las ik een artikel over een probleem dat niet vaak word besproken, maar vaker voorkomt dan je denkt: agressieve kinderen. Kinderen die andere familieleden fysiek aanvallen en bedreigen.

In dit artikel beschrijft de moeder het gedrag van haar zoon A, gedrag dat gerust extreem genoemd kan worden.

“Als je man je slaat kun je weglopen, vertrekken, maar als het je kind is kan dat niet.”

Afgelopen zomer besloot de tien jaar oude A dat hij de hond ging vermoorden. Hij lokte haar achter de bank met een worstje en klemde vervolgens zijn handen om haar nek. Wat zijn moeder verbaasde is dat ze weet dat de jongen echt van haar en de hond houdt, maar dat zij tegelijkertijd zijn doelwit zijn, vaak om bij haar een reactie los te maken.

A schopt en slaat en vroeger beet hij ook. Hij zegt tegen zijn moeder dat hij haar haat, dat ze dood moet en dat hij ergens een pistool gaat bemachtigen om haar dood te schieten. Hij probeerde haar van de trap te duwen en nu hij weet dat zijn moeder een visuele beperking heeft gooit hij van alles naar haar, dat ze dus vaak niet ziet aankomen. Pasgeleden kreeg ze nog een fluitketel naar haar hoofd.

A was vier toen hij door het echtpaar geadopteerd werd. Ze wisten meteen dat er problemen waren maar weten het aan zijn nieuwe en voor hem vreemde omgeving. Ze hoopten dat het geweld met de tijd zou afnemen maar het werd alleen maar erger. Toen hij vijf was schopte hij de onderwijsassistent twee keer het ziekenhuis in. Het ging van kwaad tot erger en nadat de school tevergeefs allerlei maatregelen had genomen om hem beter onder controle te houden, kregen ze uiteindelijk te horen dat A daar niet meer welkom was.

In 2010 werden in het Verenigd Koninkrijk politiegegevens over kind-ouder mishandeling of geweld voor het eerst geanalyseerd. Over een periode van twaalf maanden bleken er meer dan 1900 geweldplegingen geregistreerd te zijn. Professor criminologie Rachel Condry schat dat er in het hele land tienduizenden gevallen per jaar zijn, waarvan de meeste niet worden geregistreerd. Ouders voelen zich beschaamd en gaan door jaren van geweld voordat ze naar de politie gaan of andere stappen ondernemen. Vaak vertellen ze zelfs hun beste vrienden niet wat er aan de hand is, en omdat niemand er over praat denken ze dat zij de enigen zijn die met dit probleem te maken hebben.

Voor de moeder was de zorg voor haar zoon zo intensief dat ze haar baan moest opgeven en haar gezondheid ging met sprongen achteruit. De relatie met haar man had er ook danig onder te lijden. Ze blijft echter volhouden dat haar zoon van binnen echt een lief en goed kind is, en wijt zijn gedrag aan traumatische ervaringen in zijn verleden, iets waar hij zelf niets aan kan doen. De familie hoopt uit alle macht dat A toegelaten wordt op een speciale school, waar kinderen zoals hij echt geholpen worden en kunnen rehabiliteren. Zo lang dat niet het geval is, ziet zijn moeder de toekomst somber in voor haar zoon. “Als er niets gebeurt word hij een gewelddadige partner of echtgenoot en zal vaak met de politie in aanraking komen. Hij zal door het lint gaan en vechtpartijen beginnen die waarschijnlijk slecht aflopen zodat hij uiteindelijk in de gevangenis belandt.”

Ook in Nederland zijn ouders geneigd om het agressieve gedrag van hun kind goed te praten, uit angst voor de mogelijke gevolgen. Als er niets aan gedaan wordt, kan het gedrag heftigere vormen aannemen en bovendien de familiebanden ernstig beschadigen.

Wees niet bang om over de problemen te praten. Jouw familie is niet de enige die met een agressief of gewelddadig kind te maken heeft en je ervaringen delen helpt vaak enorm.

Waar je ook terecht kunt voor informatie en cursussen:

Omgaan met boosheid en agressie (dekleineschans.nl)

» AGRESSIE BEGRIJPEN (neufeldinstitute.com)

Hulp bij gedragsproblemen kind – entrea lindenhout

Risico- en beschermende factoren voor gedragsproblemen | Nederlands Jeugdinstituut (nji.nl)