Alles is anders dan een jaar geleden

Vorig jaar om deze tijd wist mijn man wie ik was. Hij herkende onze zonen, ook al haalde hij hun namen door elkaar.

Tegen de lente liep hij nog steeds, praatte, wist wie we waren en ging (meestal) zelf naar het toilet. Natuurlijk kon je de dementie zien binnensluipen. Soms klonk wat hij zei erg onlogisch. Hij voerde gesprekken alleen, met zichzelf of met mensen die er niet waren. Hij raakte in de war. Soms ging hij op de verkeerde plaats naar het toilet. Maar mijn man was er nog steeds, zelfs toen alles een beetje troebel werd. Hij was bij ons, hij wist wie we waren en hij wist wie hij was.

Tegen de zomer werd hij opgenomen in een afgesloten, beveiligde afdeling van het ziekenhuis. Ze drogeerden hem zo erg dat hij zichzelf niet meer kon voeden.

Ik riep om hulp toen hij het huis uit bleef rennen en zelfs uit ramen klom. Wat als hij viel? Wat als hij eenmaal buiten was? Hij was niet goed gekleed, hij zou verdwalen, hij zou aangereden worden. Ik kon hem niet alleen aan, maar wat ze daar met hem deden was verschrikkelijk.

Ik had gebeld in de hoop dat ze hem medicijnen zouden geven tegen de onrust. In plaats daarvan stonden ze erop dat hij naar een gesloten afdeling overgeplaatst zou worden.

Ik nam hem mee naar huis.

Hij is de schok van het ziekenhuis nooit te boven gekomen. Hij was verzwakt door alle medicijnen, maar hij werd beter en ik kreeg thuishulp.

We hadden nog één verjaardag. Nog een kleinkind. Al die dagen samen met de liefde van mijn leven. Tot hij overleed, bij mij. Thuis.

Door NLC.