Aletta zorgt voor haar zorgintensieve kinderen: Amerika en kerst, de obsessie van een puber

Heb ik net het hele gedoe van de icoontjes-gedoe achter de rug, begint de jongste obsessies te ontwikkelen.
Zij is nog niet gediagnostiseerd met autisme maar ik kan op mijn klompen aanvoelen dat ook zij deze stikker zal krijgen. Overigens op haar eigen verzoek want wat mij betreft hoefde ze niet getest te worden. Ik ken mijn vier pappenheimers. Drie met autisme en één met een verstandelijke beperking.
Afijn, Evelien was dus druk met het ontwikkelen van haar obsessie. Amerika.
Het begon met een idee: “Goh, ik zou eigenlijk wel in Amerika willen leren” en mondde uit in: “Je kunt wel van alles vinden, mam, maar ik ga naar Amerika of je het nou leuk vindt of niet!”
De puber in actie.
Dagelijks was ze bezig met het zoeken naar een geschikte Highschool. Californië of toch Texas. Ze was er maar druk mee.
Ze ging niet over één nacht ijs. Ze onderzocht en las veel op het internet. Daar waar aardbevingen zijn wilde ze niet heen. Daar waar het te koud is wilde ze niet heen.
De kosten had ze mij ook al even voorgeschoteld. Maar als ik dan zei: “Evelien, dat gaat in geen honderd jaar gebeuren” dan was het eenvoudige antwoord: “Nee dat klopt. Het gaat volgend jaar gebeuren”.
Ter voorbereiding aan haar voorgenomen reis besteedde ze al haar kleedgeld ook uit aan Amerika-kleding. Sterretjes-schoenen en We’ll make Amerika big again-shirts. De hele santamekraam ligt in haar kast.

Ik heb haar laten begaan maar heb het wel voor elkaar gekregen dat zij haar Amerika-obsessie tijdig is gestopt. Helaas dient zich de volgende obsessie al weer aan: kerst.
Terwijl het buiten nog 21 graden is galmt hier de “ I’m dreaming of a white Christmas” door het huis.
“Mam, heb je ook zo’n zin in kerst?”
“Ja hoor kind. Ontzettend veel zin in. Kan niet wachten!”
En nou maar hopen dat ze niet ruim voor de 25e december de liedjes al zat is.