Aletta zorgt voor haar zogintensieve kids: ‘Nee he?’

Manisch positief

Van huis uit ben ik een rasechte optimist, manisch positief.
Maar soms heb ik van die dagen dat het janken mij nader staat dan het lachen.
Deze afgelopen twee weken was zo’n periode.
Eén van de kinderen vond dat ik teveel vrije tijd had.
“Truien haken?? Blijkbaar heb jij tijd over en weigert om fatsoenlijk broodbeleg te halen voor mij?!”
De ander kwam al scheldend met allerlei vreselijke ziektes naar beneden gestormd.
“Ik ben het helemaal zat die bende. Waar heb JIJ mijn sokken gelaten, mam?!!”
Tellen tot tien is dan ook niet bijster goed gelukt en ze kregen stuk voor stuk een veeg uit de pan.

Kinderen even de deur uit

Afgelopen zondag meldde Evelien dat zij naar haar vader zou gaan en je kon mij niet blijer maken.
Zo was ik even van de Eef-perikelen af.
Even geen Amerika, extensions, kledingstyle en werk gerelateerde mega problemen die zij, zoals zij zegt, dagelijks ondervindt.
Zoonlief zou het weekend naar zijn vriendinnetje gaan dus YEAAH!!
Het rijk alleen! Rust in de toko. Geen mantelzorgtaken.
Ik had mij al weer blij gemaakt met een dozijn dode mussen want de hond van de buren is zo’n geval wat nog meer lawaai maakt dan al mijn vier kinderen bij elkaar in een discussie. Het is zo erg dat ik mijn weinige concentratie die ik al had, nu helemaal kwijt ben.
En dus vroeg ik haar er vanavond naar.
“Denk je dat je wat kunt doen aan het blaffen?”
Vervolgens kreeg ik, op de openbare parkeerplaats, een lesje schreeuwen, tieren, razen en verwijten waar de letterlijke honden geen brood van lusten.

Overlast door zorgintensieve kinderen

Het zal ongetwijfeld waar zijn dat zij de afgelopen jaren enigszins overlast van ons heeft gehad. Maar ik ga haar niet uitleggen wat de reden daarvan is omdat ik vermoed dat het haar een biet zal schelen of ik nou wel of geen kinderen heb met een ingewikkelde gebruikershandleiding.
De manier waarop ze mij te woord schreeuwde ging alle grenzen te buiten.
Ik had er zo geen zin in. Ik wil met alle liefde zaken op een normale manier oplossen maar dat geschreeuw, getier en geraas? Dat krijg ik al genoeg van mijn kinderen dus een razende buurvrouw is het laatste waar ik zin in heb.
Met alle kinderen ergens anders onder de pannen kon ik dus mijn ei niet kwijt.
Ik appte een vriendin, die even geen tijd had. Ik appte een andere vriendin die ook geen tijd had.
Ik appte mijn kinderen.

Mantelzorgen voor mama

En ondanks alle perikelen van afgelopen periode stonden ze er gewoon voor mij. Een beetje mantelzorgen voor mama. Got, wat voelt dat toch goed, zo’n koppel zorgintensieve kinderen.
Dat ge-app schoot niet op. Ik besloot Evelien te bellen en knalde het ‘ei’ erin.
“Ow…. Nou laat haar zinken zeg! Zij maakt toch ook lawaai!! Of beter…. Nodig haar de volgende keer uit als wij een feestje of barbecue hebben. Maar, mam, ik moet hangen. Ik ga foto’s maken met Bas”.
“Oke, doei lieverd!”
Ik stuur nog 1 appje: “Wanneer kom je weer naar huis, Eef?” Ik neem een glas wijn en proost op het feit dat ik mijn ei kwijt ben. Ik toost op een paar goede dagen die nog moeten komen. En ik toost op de perikelen die ik wekelijks ondervind met mijn kroost. Santé!