Aletta blogt over haar zorgintensieve kinderen: Man, man, mantelzorg en werk

Soms, als ik mijn hele verhaal vertel aan iemand dan is de reactie vaak: “Jee, Alet, jij hebt ook veel meegemaakt.. en dan ook nog alleen de kinderen opvoeden… heftig hoor”.
Zelf heb ik dat toen niet zo ervaren. Ik had namelijk geen tijd om daar over na te denken of om door te hebben dat ik graat- en graatmager werd, mijn haar altijd in coupe windkracht 12 stond en de wallen onder mijn ogen dagelijks om 16.00 uur spontaan op-plopten.
Misschien kwam het ook wel omdat ik niet anders gewend was.
Dat veranderde wel toen ik besloot dat de kinderen zo groot waren, dat ik wel 32 uur per week aan het werk kon gaan.
My goodness, wat een gedoe om ervoor te zorgen dat ik om 08.30 uur op het werk kon zijn.
De boterhammen werden en-masse gesmeerd, de bekers met ranja gevuld, er werd gehaast en geschreeuwd, gesmeerd en gejankt want mama moest en zou op tijd op kantoor zijn.
Altijd nog blij dat ik er nooit één vergeten ben trouwens….
Ik was zo trots op mijn betaalde baan dat ik alle nadelen voor lief nam. De buitenschoolse opvang, het sleutelkind, de vele telefoontjes van school waarvan ik mij er nog één kan herinneren.
Tringtring. “Met de directeur. Moet je eens luisteren Alet, je jongste is van school weggelopen. Ik stap nu op de fiets richting jouw huis, als jij dan ook even op de fiets springt dan komen we haar wel ergens tegen.”
De jongste was toen 6 jaar oud.
Tot overmaat van ramp maakten wij als gezin een traumatische ervaring mee die ik niet ga delen met anderen. De chaos was compleet.
In het begin was er nog begrip van mijn werkgever en collega’s, maar dat hield al rap op. Ik zag ze kijken als ik weer eens in de baas zijn tijd aan de telefoon zat om een probleem op te lossen.
Na twee jaar maakte ik de overstap naar een andere baan waar ik 16 uur per week aan de slag ging.
Wat een genot! Op deze manier had ik veel meer tijd om voor de kinderen te zorgen, de afspraken bij hulpverleners na te komen en had ook nog eens een uurtje om een boek te lezen.
Toen kwam bij mij de bewustwording. Dat er maar bar weinig werkgevers zijn die weten te dealen met een mantelzorger. Mijn nieuwe werkgever had er wel alle begrip voor en was zelfs bereid mijn werktijden zo aan te passen dat het mij schikte.
Nu zijn twee van de vier kinderen uit huis en de jongste twee redden zichzelf. Ik heb inmiddels een eigen bedrijf en daarnaast ben ik raadslid.
De combinatie van mijn huidige werk, de 457 appjes van de oudste dochter, de telefoontjes van de school van de jongste en de gesprekken met de hulpverlener voor zoon 2 zijn goed te doen.
Afgelopen week kwam ik de directeur van de basisschool weer tegen. Hij zei: “Ik heb toch altijd zo’n bewondering voor je gehad. Je deed het toch maar mooi in je eentje met de vier kinderen.
“Ja”, denk ik dan, “het was inderdaad best zwaar, maar ik ben overeind gebleven!”