Agnes blogt over mantelzorg: Eindejaars melancholie?

Van de week vroeg ik een vriend die dit jaar zijn papa verloor of hij rond deze dagen extra last had van het missen. Een beetje, antwoordde hij. En op zijn wedervraag antwoordde ik toen nog dat ik er eigenlijk geen last van had. Dat tijd blijkbaar goeie dingen…

Maar ik had te vroeg gejuicht. Want toen ik de volgende dag mijn Facebook account opende en Facebook mijn herinneringen liet zien, sloeg de foto van papa in het kapelletje met een kaarsje in zijn hand me recht in het gezicht.
Ik was meteen weer daar. We brandden samen een kaarsje omdat we zo graag wilden dat hij van de crisisafdeling naar een eigen kamer zou kunnen gaan. Dat hij eindelijk uit de verschrikking mocht die zo’n afdeling is.
Ik had dat een paar dagen ervoor nog aan een collega verteld, omdat we optrokken in een casus waarin dementie en plaatsen op een wachtlijst aan de orde was. Ze vroeg mij waarom dat zo vroeg al moest. Dus ik vertelde van papa. En de hel die crisisafdeling heet. Van veel te veel ontheemde mensen bij elkaar. Met niets van zichzelf. En veel te weinig personeel. Ze kreeg er kippenvel van, zo zei ze me. Ik met terugwerkende kracht ook weer.

En op de een of andere manier is Alzheimer de laatste weken in mijn werk aanwezig. En dus papa ook. En kan ik met dat wat we samen meemaakten mijn collega’s vertellen, mantelzorgers ondersteunen en adviseren.
En dat is mooi. Vind ik fijn om te doen. En daar voel ik een bepaalde afstand. Dat was ooit. Zoiets.

Maar die foto op Facebook. Die kwam binnen. En ik liep vol. Sterker nog. Ik liep over. En dat gevoel kreeg ik die dag slecht weg. Het was papa-op-mijn-schouder-dag. En daar zit hij eigenlijk nog steeds. Blijkbaar roepen de deze dagen toch wat op. Mag er weer een randje van mijn rouw. Is hij veel in mijn gedachten. En ben ik af en toe heel verdrietig. En zou ik heel graag nog een keertje op visite gaan. Dat hij dan heel blij was om mij te zien. En dat we samen zouden zingen bij de zangjuf met de krulletjes. Van Gloria in Excelsis Deo en aan de Amsterdamse Grachten. Dat papa dan een warme chocolademelk dronk. En dat we veel lolletjes hadden.

Dat kan natuurlijk niet. En dat is goed. Want ik ben nog steeds blij dat het klaar is. Voor hem. Voor mij.
Maar heel soms eventjes om een hoekje kijken zou soms fijn…