Afscheid nemen bestaat wel

Vorige keer schreef ik over de complete chaos die ineens kan ontstaan met een kind dat chronisch (of eigenlijk ongeneeslijk!) ziek is. Onverwachts met gillende sirenes naar de Eerste Hulp enzo midden in de nacht is niet mijn favoriete hobby. Letterlijk slapeloze nachten heb je daar soms van en die tikken best aan.

Vandaag wil ik jullie het vervolg van het verhaal van mijn buurvrouw E nog vertellen, dat is er een beetje bij ingeschoten.

Afscheid nemen bestaat wel

Ze is inmiddels bijna niet meer wakker geweest en het besef dat we afscheid van haar moeten nemen komt binnen. Samen met T gaan we op zaterdagochtend 10 maart heen. Gewoontegetrouw praat ik tegen haar en ik zie aan het trekken van de spieren in haar gezicht dat ze mij hoort. Ik vertel dat ik T bij me heb en als hij haar gedag zegt gaan haar ogen open! Een liefdevolle glimlach en blijdschap in haar ogen vertellen alles wat ze niet meer kan zeggen. Haar hand zoekt zijn hand en met een zucht doet ze haar ogen weer dicht. Haar gezicht ontspant als T tegen haar praat. Mooi om die bijzondere band tussen hen ook op het einde zo te zien.

T is intens verdrietig omdat hij beseft dat ook hij iemand gaat verliezen die hem heel erg dierbaar is. De tranen biggelen langzaam over zijn wangen en ook ik kan het op dat moment niet droog houden. Mijn mooie sterke mannetje en dat kwetsbare vrouwtje samen gevangen in het moment. Ik laat ze alleen zodat hij nog kan zeggen tegen haar wat hij wil. Zonder woorden communiceren ze met elkaar en hij schrikt als haar ademhaling steeds langzamer gaat en af en toe helemaal wegvalt. Als ik hem uitgelegd heb dat dat het stervensproces is komen de tranen opnieuw. “Mam ik wíl niet dat de buurvrouw dood gaat” om zich vervolgens te realiseren dat het voor haar misschien wel beter is, geen pijn meer hebben en kunnen wandelen in het Licht.

We nemen afscheid van haar, T voor de laatste keer. Ik misschien ook wel, we weten niet of ze deze dag én nacht nog gaat halen. Anders ben ik er morgen weer met een vriendin die ook nog definitief afscheid wil nemen en mij gevraagd heeft met haar mee te gaan.

Het is goed zo

Zondag 11 maart breekt aan en er is geen telefoon geweest, E heeft de volgende dag weer gehaald. Samen met M ga ik ´s middags naar E en we zitten op haar kamer. Praten wat met elkaar en halen herinneringen op. Uiteindelijk gaan we naar huis, stil van onze emoties. Na een uurtje gaat mijn telefoon en krijg ik het bericht waarmee het zorgen ophoudt. ´s Middags om half 5 is E vredig ingeslapen, klaar voor haar leven in het Licht in het Paradijs van haar God in wiens teken haar hele leven geleefd is …