Afdeling op slot

Zondag heeft hij met zijn zoon zijn moeder bezocht in het ziekenhuis, en het gaat alweer zoveel beter, dat er sprake is van ontslag eerdaags voor haar, en dat is een hele opluchting voor mijn eega.

Dinsdagmiddag als ik op de afdeling kom, word ik tegengehouden door de teamleider die meldt dat de afdeling op slot gaat, vanwege twee besmette bewoners.

Ze staat nog met de telefoon in haar handen en ik kon dus ook niet eerder gewaarschuwd worden.

Ik vraag of ik hem nog even gedag mag zeggen; ze denkt erover na, en omdat ik toch al op de afdeling ben, mag dat, en zij loopt gelijk even mee om het mijn eega persoonlijk te vertellen. Het was ook wel heel hard geweest als het niet had gemogen, maar dat had gekund, weet ik.

Hij neemt de boodschap gelaten aan..

Ik knuffel hem nog even goed, al mag dat natuurlijk niet, verzamel vervolgens zijn wasgoed, doe “schoon” in de kast, en dan moet ik gaan; ik geef hem een extra knuffel, en dan vertrek ik weer.

Niet wetende hoe lang het zal duren voor ik hem weer zie.

(Ondertussen duurt dit al 9 dagen, quarantaine is nog verlengd door een besmette medewerker.)

Zijn buurvrouw meldt in de deuropening nog even dat ze vindt dat mijn eega warrig is.., en dat is “fijn” om te horen bij mijn vertrek..

Zelf is ze woest omdat ze “morgen” jarig is en ze geen bezoek mag ontvangen.

Boos zegt ze dat ze de twee bestelde taarten direct door zal schuiven naar de prullenbak..

Mijn eega heeft de volgende dag wel taart gegeten, hoor ik van hem, dus de taart is toch in de magen beland, en niet in de prullenbak, wat ik ook wel had verwacht: het was in de emotie van het moment gezegd.

Donderdagochtend belt mijn eega mij boos op, dat hij geholpen werd door een zoveelste flexwerker, en dan eentje die zijn routine niet kende.

Hij was zo boos geworden, dat de medewerker was gevlucht en niet meer was teruggekomen.

Mijn eega kan heel meegaand zijn en een nieuwe medewerker helpen met aanwijzingen geven, maar die vlieger gaat niet op als zijn pet verkeerd staat, zo blijkt.

Een uur later word ik gebeld door de afdeling in verband met toestemming voor de “boosterprik” voor hem, en die geef ik.

Vrijdagochtend hoor ik dat de afdeling zeker tot en met woensdag in quarantaine blijft, omdat ze niet nog meer besmettingen willen en ze eerst de boosterprik willen geven.

Op dat moment lees ik net in de krant dat verpleeghuizen nu niet meer in volledige lockdown gaan, vanwege wat het doet met de bewoners, die zich er eenzaam door gaan voelen..

Oké, inderdaad niet de hele zorginstelling, want het sinterklaasfeest gaat evengoed door, lees ik.., waar ik dan weer mijn vraagtekens bij plaats..Uiteraard wel zonder de bewoners die in quarantaine verblijven, besmet of niet..

Een mantelzorgbijeenkomst, die gepland stond voor 11 december, wordt wel alvast geannuleerd.

Geen bezoek op de getroffen afdeling, geen activiteiten in het hoofdgebouw.

De medewerkers proberen dan wel in de huiskamer wat activiteiten te organiseren, maar mijn eega onttrekt zich daar zoveel mogelijk aan, geloof ik, en zodoende zit hij veel in zijn uppie op zijn kamer.

Telefonisch is hij ook niet altijd goed bereikbaar. Het toestel schijnt per ongeluk op de trilfunctie te staan, zodat hij hem slecht hoort; alleen een bzzzz geluid, zegt hij.

Hij kan heus iemand van de zorg vragen om het geluid aan te passen, maar dat wil hij niet.

Hij voelt zich eenzaam, zegt hij, zoals was te verwachten.

Ik hoor wel een keer van hem dat hij af en toe “borrelt” met een paar zusters, en dat hij dat erg gezellig vindt.

Wat er dan wordt besproken, blijft geheim, zegt hij..