Het begin van het einde?

Vandaag is het woensdag 7 maart en als T naar school is, ruim ik gauw mijn huis op en rond half 10 ben ik dan bij E. Op de gang ruikt het naar een naderend einde. Deze geur is afschuwelijk en met geen pen te beschrijven. Als ik binnenkom zie ik haar in haar stoel hangen. Dit is geen zitten meer. Haar haren die zó netjes waren gedaan staan piekerig alle kanten op. Van enige waardigheid is hier geen sprake meer.

Beroerd

Als ze mij ziet begint E te huilen dat ze zich zó beroerd voelt, nog erger dan gisteren. Ik vraag waarom ze dan haar bed uit is gekomen vandaag en dan hoor ik dat ze er uit moest en in haar stoel moest zitten. Boosheid en verontwaardiging strijden om de eerste plaats en ik druk resoluut op de bel. Gezien de klachten over haar pijnlijke benen durf ik haar niet zelf op te laten staan met de rollator en naar bed te brengen.

Wérkelijk?!

De verpleegkundige die komt zegt tegen E dat ze nog niet naar bed kan omdat het eten straks ook nog komt en ze na het eten naar bed mag. Hierop grijp ik resoluut in en ontdekken ze bij de verpleging dat je met mij geen loopje moet nemen, zéker niet als het om de mensen gaat van wie ik hou.

Een tweede verpleegkundige wordt opgeroepen om te helpen. Dan zie ik dat de buik van E ontzettend opgezwollen is en ik neem de regie even helemaal over. We gaan haar nachtpon aantrekken, geen onzin met kleding die strak zit en voor extra pijn zorgt.

Als ze E dan naar bed helpen krijg ik de volgende schok te verwerken, ze kan niet eens meer lopen!! Binnen 24 uur is ze van een actieve vrolijke vrouw veranderd in een hoopje wanhopig oud mens. De geur die op haar kamer hangt is afgrijselijk, het ruikt naar de dood.

Ook nu laat ik de verpleging weer contact opnemen met de huisarts, dit kan zo niet. Een harde opgezwollen buik en zó vreselijk veel pijn waar ze slechts 3x per dag 1000mg paracetamol voor krijgt … een druppel op een gloeiende plaat!

Als ze in bed ligt zoekt E mijn hand, kruipt in de foetushouding en valt vrijwel direct in slaap. Ik blijf bij haar zitten en doe het enige wat ik nu kan doen, er zijn en haar houvast bieden.

Miscommunicatie

De huisarts blijkt niet bereikbaar te zijn vanwege een overleg en de assistente geeft aan de verpleging aan dat de huisarts om 12 uur terg zal bellen. Hier gaat het mis, de receptie van het verzorgingshuis was op dat tijdstip niet bereikbaar, de huisarts heeft het geen 2e keer geprobeerd en de verpleging was hier niet alert op. Zó kan het dus goed misgaan en worden mensen vergeten.
Uiteindelijk ga ik steigeren en blijkt de huisarts er wél binnen een half uur te kunnen zijn …

Er volgt overleg tussen de huisarts, de verpleging, E en mijzelf. E krijgt de keuze tussen naar het ziekenhuis voor onderzoeken enerzijds of een lapmiddel met sterkere pijnbestrijding anderzijds. Ze kiest voor het ziekenhuis waarbij de huisarts éven vergeten is te vermelden dat ze haar gezien haar leeftijd niet meer zullen behandelen.
Ik vertaal het voor E zodat ze 2 duidelijke opties heeft. Ze kiest dan voor de pijnbestrijding want porken, prikken en pulken zonder behandeling ziet ze niet meer zitten. Ze wil alleen nog maar van de pijn af zijn. De huisarts zegt dat ze kan sterven aan de pijnstillers en E zegt “nee”. De huisarts legt dit uit als een nee tegen de pijnbestrijding maar dat is het niet. E zegt nee tegen het sterven! Dat kan ook niet want ze wordt honderd.